سمساره (فیلم). سمساره ( به انگلیسی: Samsara ) فیلم مستند بدون گفتاری است که در سال ۲۰۱۱ به کارگردانی ران فریک و تهیه کنندگی مارک مگیدسون ساخته شد که در فیلم باراکا نیز با هم همکاری کرده بودند.
این فیلم در چهار سال و در بیش از ۲۵ کشور در فرمت ۷۰ میلی متری فیلمبرداری کرده و به فرمت دیجیتال تبدیل کردند. نخستین نمایش آن در سال ۲۰۱۱ در جشنواره بین المللی فیلم تورنتو بود و در اوت ۲۰۱۲ نمایش محدودی داشت. نام آن از واژه سمساره گرفته شده که در آیین های هندو و بوداگرایی به چرخهٔ زندگی و مرگ و انتقال روح از جسم مرده به جسمی تازه و تکرار زایش و مرگ گفته می شود.
تارنمای رسمی آن چنین گفته است: «سمساره با گسترش زمینه ای که در باراکا ( ۱۹۹۲ ) و کرونوس ( ۱۹۸۵ ) آغاز شده شگفتی های این جهان را بررسی کرده و به ژرفای روح و تجربیات انسانی گام می نهد. سمساره نه یک مستند سنتی است و نه یک سفرنامه، بلکه مدیتیشنی بدون گفتار است. »[ ۳]
فرک و مگدیسون تلاش کرده اند تا از وجود دیدگاه سیاسی در کار خود بپرهیزند. فریک می گوید: «ما قطعات مختلف را داشتیم و با فکر سیاسی نبودن کار آنقدر از آنها حذف کردیم تا اندازه شد. ما این کار را تنها با تصاویر و بدون موسیقی کردیم. ما اجازه دادیم که تصویر جریان یابد و سپس آنها را به یکدیگر متصل کردیم. »[ ۴] نیویورک تایمز با بیان اینکه سمساره پیام خاصی ندارد نوشته است: «این فیلم همچون فیلم های بدون گفتار از تصاویر وسیعی است که امروزه جریان دارند، همچون فیلمهای کارگردان هایی چون میشائل گلاووگر ( مرگ کارگر، به همراه صحنه های معدن سولفور که در سمساره نیز از آن تصویربرداری شده است ) و نیکلاس گیرهالتر ( ابندلند ) که نقدهای جامعه شناسانه را در پی داشتند. »[ ۵]
از ابتدا تا انتهای فیلم، بیننده با تصاویر متضادی روبرو می شود: از طبیعت و دهکده ها تا کلان شهرهای پرجمعیت، از معابد کوهستانی و مساجد و کنیسه هایی با سقف های بلند تا آسمان خراش هایی با سقف های کوتاه، از آدم های آرام و ساکت قبیله ای و عشایری تا انسان های ماشینی و شتابان در متروهای شهری، از جوجه های ماشینی که زنده زنده به صف می شوند تا به مسلخ روانه شوند تا کارگران مونتاژ کار کارخانجات تولیدات غربی در کشورهای ارزان شرقی که هر یک معنایی عمیق در ژرفنای اندیشه را بیدار می سازد. چشم ها عنصری اساسی در سمساره هستند. از همان آغاز چشم های بیننده به سوی چشم های خیره رقصندگان بالی هدایت می شود و در پیکره های واحدی که با دست هایی رقصان همراه است تنها یک صورت است و دست هایی که با توازن و تعادلی منظم چشم هایی را بر روی دست های شان خالکوبی کرده اند و به شکلی نمادین جزء بودن انسان از کل را به تصویر می کشند. [ ۶]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاین فیلم در چهار سال و در بیش از ۲۵ کشور در فرمت ۷۰ میلی متری فیلمبرداری کرده و به فرمت دیجیتال تبدیل کردند. نخستین نمایش آن در سال ۲۰۱۱ در جشنواره بین المللی فیلم تورنتو بود و در اوت ۲۰۱۲ نمایش محدودی داشت. نام آن از واژه سمساره گرفته شده که در آیین های هندو و بوداگرایی به چرخهٔ زندگی و مرگ و انتقال روح از جسم مرده به جسمی تازه و تکرار زایش و مرگ گفته می شود.
تارنمای رسمی آن چنین گفته است: «سمساره با گسترش زمینه ای که در باراکا ( ۱۹۹۲ ) و کرونوس ( ۱۹۸۵ ) آغاز شده شگفتی های این جهان را بررسی کرده و به ژرفای روح و تجربیات انسانی گام می نهد. سمساره نه یک مستند سنتی است و نه یک سفرنامه، بلکه مدیتیشنی بدون گفتار است. »[ ۳]
فرک و مگدیسون تلاش کرده اند تا از وجود دیدگاه سیاسی در کار خود بپرهیزند. فریک می گوید: «ما قطعات مختلف را داشتیم و با فکر سیاسی نبودن کار آنقدر از آنها حذف کردیم تا اندازه شد. ما این کار را تنها با تصاویر و بدون موسیقی کردیم. ما اجازه دادیم که تصویر جریان یابد و سپس آنها را به یکدیگر متصل کردیم. »[ ۴] نیویورک تایمز با بیان اینکه سمساره پیام خاصی ندارد نوشته است: «این فیلم همچون فیلم های بدون گفتار از تصاویر وسیعی است که امروزه جریان دارند، همچون فیلمهای کارگردان هایی چون میشائل گلاووگر ( مرگ کارگر، به همراه صحنه های معدن سولفور که در سمساره نیز از آن تصویربرداری شده است ) و نیکلاس گیرهالتر ( ابندلند ) که نقدهای جامعه شناسانه را در پی داشتند. »[ ۵]
از ابتدا تا انتهای فیلم، بیننده با تصاویر متضادی روبرو می شود: از طبیعت و دهکده ها تا کلان شهرهای پرجمعیت، از معابد کوهستانی و مساجد و کنیسه هایی با سقف های بلند تا آسمان خراش هایی با سقف های کوتاه، از آدم های آرام و ساکت قبیله ای و عشایری تا انسان های ماشینی و شتابان در متروهای شهری، از جوجه های ماشینی که زنده زنده به صف می شوند تا به مسلخ روانه شوند تا کارگران مونتاژ کار کارخانجات تولیدات غربی در کشورهای ارزان شرقی که هر یک معنایی عمیق در ژرفنای اندیشه را بیدار می سازد. چشم ها عنصری اساسی در سمساره هستند. از همان آغاز چشم های بیننده به سوی چشم های خیره رقصندگان بالی هدایت می شود و در پیکره های واحدی که با دست هایی رقصان همراه است تنها یک صورت است و دست هایی که با توازن و تعادلی منظم چشم هایی را بر روی دست های شان خالکوبی کرده اند و به شکلی نمادین جزء بودن انسان از کل را به تصویر می کشند. [ ۶]
wiki: سمساره (فیلم)