سنت معصوم

[ویکی فقه] سنّت در چهار معنا به کار رفته است: ۱. قول، فعل و تقریر معصوم علیه السّلام، ۲. مقابل فریضه. ۳. در برابر بدعت. ۴. مستحب. از عنوان یاد شده در اصول فقه، بخش حجج و امارات سخن گفته‏اند.
اطلاق سنّت به معنای نخست، بر گفتار، رفتار و تقریر پیامبر اعظم صلّی اللَّه علیه و آله مورد اتفاق همه مسلمانان است؛ لیکن از آنجا که شیعه دوازده امامی به استناد دلائل قطعی عقلی و نقلی، امامان دوازده گانه و حضرت فاطمه علیهم السّلام را معصوم دانسته، سخن و سیره آنان را همچون سخن و سیره پیامبر صلّی اللَّه علیه و آله حجّت و پیروی از ایشان را واجب می‏دانند، در معنای عنوان «سنّت» توسعه داده و آن را بر گفتار، رفتار و تقریر سایر معصومان از خاندان پاک آن حضرت نیز اطلاق کرده‏اند. بنابر این، کاربرد سنّت در کلمات فقها به عنوان یکی از ادله و منابع استنباط احکام، قول، فعل و تقریر همه معصومان علیهم السّلام است.

تفاوت سنت با حدیث
تفاوت سنت با حدیث در این است که حدیث عبارت است از قول و محکی قول، فعل و تقریر معصوم علیه السّلام؛ لیکن سنّت اعم از آن است و شامل موارد یاد شده و خود فعل و تقریر نیز می‏شود.

جایگاه سنّت
پس از قرآن کریم، سنّت مهم‏ترین منبع استنباط احکام شرعی، اعم از اصول و فروع است؛ چه آنکه در قرآن کریم، کلیات احکام آمده و تفصیل آنها در سنّت بیان شده است.

راههای دستیابی به سنّت
...