سونات شماره ۲۹ پیانو (بتهوون). سونات هامِرکلاویِر ( به آلمانی: Hammerklavier ) نام دیگرِ سونات پیانو شماره ۲۹ اپوس ۱۰۶، در سی بِمُل ماژور، طولانی ترین و دشوارترین اثر در میان سونات های پیانوی لودویگ فان بتهوون است. این اثر عظیم ترین اثر پیانوییِ بتهوون است و ۴ موومان دارد و گاهی از آن با عنوان سونات بزرگ برای هامِرکلاویِر[ ۱] یاد می شود. بتهوون این سونات را در اوایل تابستان ۱۸۱۷ تا اواخر پاییز ۱۸۱۸ نوشت و بعد از پایان، این اثر را به حامی بزرگ خودش، آرشیدوک رودولف، تقدیم کرد. ترکیب نام این اثر میان دو زبان آلمانی و ایتالیایی توسط بتهوون بسیار جالب است؛ او واژهٔ Hammerklavier را که به معنای «چکش صفحه کلید پیانو» است، برای این اثر برگزید که بعدها کوتاه تر شد و واژهٔ «داس» برای آن انتخاب گردید.
مدت زمان اجرای این سونات در زمان خودش یک رکورد جالب دربرداشت. اجرای سونات، به عنوان اثری تک نوازی، زمانی حدود ۴۷ تا ۵۰ دقیقه را دربرمی گرفت؛ در حالی که اجرای بسیاری از آثار آن زمان، از جمله سمفونی ها و سایر سونات ها، تا سال ها، تنها به مدت زمان ۱۵ تا ۲۰ دقیقه نیاز داشت. موومان اول با فورتیسیمو[ ۲] ( صدای بلند و قوی ) و در فُرم سی بِمُل ماژور اجرا می شود که همراه با یک آکورد است که به آرامی توسعه می یابد. این آکورد تا پایان اثر خودنمایی می کند. جالب ترین بخش، یک ویژگی نادر دیگر از بتهوون است که در انتهای این موومان مجدداً از واژهٔ «فورتیسی سیمو»[ ۳] استفاده می کند که در دست نوشتهٔ نت ها به شکلِ "ƒƒƒ" علامت زده می شود. بعد از گذشتِ لحظاتی از آکوردِ اولیه، مجدداً، آکوردِ آغازین حالتِ فورتیسیمو پیدا می کند، اما این بار با ریتمی توسعه نیافته به فرم «رِ ماژور» بسط پیدا می کند. کل اثر در پایان مجدداً به فرم «سی بِمُل ماژور» بازمی گردد؛ فرمی که اثر با آن آغاز شده بود. [ ۴]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفمدت زمان اجرای این سونات در زمان خودش یک رکورد جالب دربرداشت. اجرای سونات، به عنوان اثری تک نوازی، زمانی حدود ۴۷ تا ۵۰ دقیقه را دربرمی گرفت؛ در حالی که اجرای بسیاری از آثار آن زمان، از جمله سمفونی ها و سایر سونات ها، تا سال ها، تنها به مدت زمان ۱۵ تا ۲۰ دقیقه نیاز داشت. موومان اول با فورتیسیمو[ ۲] ( صدای بلند و قوی ) و در فُرم سی بِمُل ماژور اجرا می شود که همراه با یک آکورد است که به آرامی توسعه می یابد. این آکورد تا پایان اثر خودنمایی می کند. جالب ترین بخش، یک ویژگی نادر دیگر از بتهوون است که در انتهای این موومان مجدداً از واژهٔ «فورتیسی سیمو»[ ۳] استفاده می کند که در دست نوشتهٔ نت ها به شکلِ "ƒƒƒ" علامت زده می شود. بعد از گذشتِ لحظاتی از آکوردِ اولیه، مجدداً، آکوردِ آغازین حالتِ فورتیسیمو پیدا می کند، اما این بار با ریتمی توسعه نیافته به فرم «رِ ماژور» بسط پیدا می کند. کل اثر در پایان مجدداً به فرم «سی بِمُل ماژور» بازمی گردد؛ فرمی که اثر با آن آغاز شده بود. [ ۴]
