شادی گرای

لغت نامه دهخدا

شادی گرای. [گ ِ ] ( نف مرکب ) مسرور. خوشحال. شادمان :
بخفتند شادان دو شادی گرای
جوانمرد هردم بجستی ز جای.
فردوسی.

فرهنگ فارسی

( شادی گرا ی ) ( صفت ) طرب جوی اهل عیش و عشرت .

فرهنگ عمید

گراینده به شادی و نشاط، اهل عیش و عشرت: بخفتند شادان دو شادی گرای / جوانمرد هزمان بجستی ز جای (فردوسی: ۵/۳۳ ).

پیشنهاد کاربران

بپرس