شایست نشایست

فرهنگ فارسی

رساله ایست بزبان پهلوی شامل حدود ۱۳۷٠٠ کلمه و آن در احکام دین زردشتی است . متن آن ( با حروف لاتینی ) توسط جهانگیر تاوادیا از پارسیان فاضل هند با ترجمه انگلیسی بطبع رسیده .

دانشنامه آزاد فارسی

شایِسْت نَشایِسْت
(به معنی «آنچه شایسته و آنچه ناشایست است») از مؤلفی ناشناس، در عقاید زردشتی. کتابی به فارسی میانه. موضوع کتاب دربارۀ درجات هشت گانۀ گناهان و میزان تاوان آن ها، آیین ها و مناسک دینی، قوانین تطهیر و نظایر این هاست. مطالب کتاب از تفسیرهای نسک های اوستا به پهلوی (← زند)، به ویژه از گروه حقوقی و قضایی اخذ و در دَه بخش و یک ضمیمه تنظیم شده است. مؤلف گاه نام مأخذ مورد استفادۀ خود یا سلسلۀ راویان را به دست می دهد و نظریات مکتب های گوناگون فقهی را، گاه با تصریح نام صاحبان آرا و گاه با عنوان مبهم «مقامات دینی (دستوران)» یا «صاحبان آرا»، نقل می کند. با درنظرگرفتن نثر صحیح کتاب و این مطلب که در آن، به خلاف برخی کتاب های پهلوی نوشته شده در قرون ۳ و ۴ ق، هیچ اشاره ای به دورۀ اسلامی نشده یا از مشکلات زردشتیان در جامعۀ اسلامی نامی برده نشده است، می توان حدس زد که این کتاب در اواخر دورۀ ساسانی تألیف شده است. به دنبال شایست نشایست مطالبی آمده است که آن ها را متمم شایست نشایست نامیده اند و زمان گردآوری و نام گردآورنده یا گردآورندگان آن معلوم نیست. کتایون مزداپور متن کتاب را به فارسی ترجمه کرده (تهران، ۱۳۶۹) و محمود طاووسی واژه نامه ای برای آن فراهم آورده است (شیراز، ۱۳۶۵).

پیشنهاد کاربران

بپرس