شعبی
لغت نامه دهخدا
شعبی. [ ش َ ] ( اِخ ) ابوجعفر محمدبن عمروبن شعبی قاضی اسروشنی. در بخارا حدیث گفت. وی اهل همدان بود. ( از لباب الانساب ).
شعبی. [ ش َ ] ( اِخ ) ابوعمرو عامربن شراحیل شعبی از اهل کوفه و از بزرگان تابعان و فقهای آنان بود. وی از 105تن از اصحاب حضرت رسول ( ص ) روایت کرده است. شعبی به سال 20 هَ. ق. و به روایتی به سال 31 هَ. ق. بدنیا آمد و به سال 109 یا 105 یا 104 هَ. ق. درگذشت. ( از لباب الانساب ). رجوع به شعبی ( حسان بن عمرو ) بود.
شعبی. [ ش َ ]( اِخ ) حسان بن عمرو شعبی حمیری است. || همچنین فقیه عامربن شراحیل شعبی که از خیار تابعیان است. هر دو منسوب به سوی حسان بن سهل ، فمن کان منهم فی الکوفه ، یقال لهم شعبیون و من کان منهم بالشام یقال لهم شعبانیون و من کان منهم بالیمن یقال لهم آل ذی شعبین ، ملک من ملوک حمیر. و اسمه حسان بن سهل ، و من کان منهم بمصر و العرب یقال لهم اشعوب. ( منتهی الارب ).
شعبی. [ ش ِ ] ( اِخ ) عبداﷲبن مظفر. محدث است. ( از منتهی الارب ).
فرهنگ فارسی
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید