شورش در بونتی

شورش در بونتی یک سرکشی در کشتی اچ ام اس بونتی نیروی دریایی پادشاهی بریتانیا بود که در تاریخ ۲۸ آوریل ۱۷۸۹ در اقیانوس آرام جنوبی رخ داد. در نتیجهٔ این شورش، ملوانان ناراضی به سردستگی ستوان فلچر کریستیان کنترل کشتی را از دست ناخدایشان ستوان ویلیام بلای درآورده و بلای و ۱۸ نفر از وفاداران به او را بر روی یک لنج روباز در دریا رها کردند. شورشیان بعداً در تاهیتی و جزیره پیت کرن ساکن شدند. بلای و همراهانش بعد از نزدیک به یک ماه و نیم سفر و طی ۳۵۰۰ مایل دریایی ( ۶۵۰۰ کیلومتر ) بر روی لنج به کوپانگ در جزیره تیمور رسیدند.
بعد از بازگشت بلای به انگلستان، نیروی دریایی کشتی پاندورا را برای دستگیری شورشیان اعزام کرد. ۱۴ نفر از شورشیان در تاهیتی دستگیر شده و در کشتی پاندورا حبس شدند، اما تلاش برای یافتن کریستیان و گروهی از همراهانش در پیت کرن ناموفق بود. پاندورا در راه بازگشت به انگلستان در نزدیکی سد بزرگ مرجانی به صخره برخورد کرد و غرق شد. در این حادثه ۳۱ نفر از پرسنل کشتی و ۴ نفر از زندانیان بونتی نیز کشته شدند. ۱۰ زندانی باقی مانده نهایتاً در ژوئن ۱۷۹۲ به انگلستان رسیده و در دادگاه نظامی محاکمه شدند. از این گروه چهار نفر تبرئه، سه نفر عفو و سه نفر به دار آویخته شدند.
باقیمانده گروه کریستیان در سال ۱۸۰۸ در پیت کرن یافته شدند اما در آن زمان تنها یک نفر از این گروه به نام جان آدامز زنده مانده بود. مابقی این افراد اغلب توسط اعضای گروه یا بومیان محلی کشته شده بودند و دولت انگلستان اقدامی علیه آدامز انجام نداد. افرادی از نسل شورشیان هنوز در قرن ۲۱ در جزایر پیت کرن زندگی می کنند.

شورش در بونتی (فیلم ۱۹۶۲). شورش در کشتی بونتی ( به انگلیسی: Mutiny On The Bounty ) فیلمی رنگی محصول سال ۱۹۶۲ به کارگردانی لوئیس مایلستون است.
دسامبر سال ۱۷۸۷. کشتی بونتی از انگلستان به مقصد تاهیتی به حرکت در می آید تا هزاران اصله درخت نان را از آن جزیره به جامائیکا ببرد. فرمانده کشتی، «ناخدا بلای» ( هاوارد ) ، دریانوردی کارآزموده اما مستبد است که به زودی غیض خدمه را برمی انگیزد. «فلچر کریستیان» ( براندو ) افسر اول کشتی، نیز دریانوردی ماهر است که به دلیل تشخصی که دارد چندان مورد علاقه ناخدا نیست. به دلیل کوشش فاجعه آمیز «بلای» که تصمیم می گیرد تا طی نیمه زمستان کیپ هورن را دور بزنند، کشتی زمانی به تاهیتی می رسد که درخت های نان در حالت غیرفعال قرار دارند. حالا ناخدا خشم می گیرد، اما خدمه از اینکه ناچار هستند چهار ماه را در آن جزیره بهشتی بگذرانند، شادمانی می کنند. سرانجام بونتی بار دیگر روانه دریا می شود. این بار دردسرها جدی می شود و «کریستیان» با رهبری یک شورش، کنترل کشتی را د اختیار می گیرد…
این فیلم کاندیدای ۷ اسکار ( کاندیدای اسکار بهترین موسیقی - کاندیدای اسکار بهترین موسیقی - کاندیدای اسکار بهترین جلوه های ویژه - کاندیدای اسکار بهترین تدوین - کاندیدای اسکار بهترین طراحی هنری - کاندیدای اسکار بهترین فیلمبرداری - کاندیدای اسکار بهترین فیلم ) در سال ۱۹۶۳ شد.
این نظریه قدیمی هالیوودی: «فیلمی که یک بار موفق شد بازهم موفق خواهد شد» در مورد بازسازی اثر کلاسیک فرانک لوید ( ۱۹۳۵، با همکاری چارلز لاتن و کلارک گیبل ) صدق نکرد. در حالی که نسخه شش میلیون دلاری مایلستون از بسیاری جنبه ها ( امکانات تولید، داستان، بازیگری و تدوین ) چیزی از اثر اصلی کم نداشت. ظاهراً مشکل اصلی فیلم براندو بود که خود، کارش را بدترین تجربه هنری عمرش خواند ( استاد بازیگری طی فیلم برداری اجازه رهبری به مایلستون کهنه کار نداد، بیش از بیست کیلو به وزنش افزود و با موویتا کاستنادا اغلب سرگرم بود! ) . البته هوارد نیز به نقش «بلای» سلامتی بخشیده بود که اصلاً با ناخدای واقعی ( یعنی آن چنان که لاتن بازی کرده بود: روان پریش، غیرانسانی و حتی شیطانی ) سنخیتی نداشت. ابتدا قرار بود. کارول رید پشت دوربین باشد که به لطف تصمیم رزنبرگ ( و حتماً بقیه مقامات بالای مترو گلدوین مایر ) از ثبت یک شکست بزرگ در کارنامه اش نجات پیدا کرد.