[ویکی فقه] صفت نبر، ادا شدن حرف با شدت، سنگینی و بلندی؛ از صفات فرعی حروف را می گویند.
«نبر» یعنی بلند کردن صدا پس از پستی آن. «نبر» از نظر تجوید ، یکی از صفات فرعی یا غیرمتضاد و عارضی حروف است که در آن، حرف هنگام تلفظ با شدت، سنگینی و بلندی ادا می شود.
وجه تسمیه همزه به منبور
به همزه که این صفت را دارد، « حرف منبور » گویند که منظور تیزی و بلندی صدا است که در حرف همزه وجود دارد و بعضی ها آن را تسهیل می کنند؛ یعنی بینا بین می خوانند؛ نه همزه تمام و نه الف تمام.برخی می گویند «همزه» را از آن رو «حرف منبور» گفته اند که نبر به معنای بلندی، و همزه بلندترین حروف است در صورت، و در مقام ادا به بلندی و پهنی میل می کند. پس به منظور تخفیف ، به تسهیل قرائت می کنند؛ مانند: یشاء، انباء و انبئهم.
عناوین مرتبط
...
«نبر» یعنی بلند کردن صدا پس از پستی آن. «نبر» از نظر تجوید ، یکی از صفات فرعی یا غیرمتضاد و عارضی حروف است که در آن، حرف هنگام تلفظ با شدت، سنگینی و بلندی ادا می شود.
وجه تسمیه همزه به منبور
به همزه که این صفت را دارد، « حرف منبور » گویند که منظور تیزی و بلندی صدا است که در حرف همزه وجود دارد و بعضی ها آن را تسهیل می کنند؛ یعنی بینا بین می خوانند؛ نه همزه تمام و نه الف تمام.برخی می گویند «همزه» را از آن رو «حرف منبور» گفته اند که نبر به معنای بلندی، و همزه بلندترین حروف است در صورت، و در مقام ادا به بلندی و پهنی میل می کند. پس به منظور تخفیف ، به تسهیل قرائت می کنند؛ مانند: یشاء، انباء و انبئهم.
عناوین مرتبط
...
wikifeqh: صفت_نبر