صلصل چو بیدلان جهان گشته باخروش
بلبل چو عاشقان نوان گشته بافغان.
فرخی.
ز بلبل سرود خوش ، ز صلصل نوای نغزز ساری حدیث خوب ز قمری خروش زار.
فرخی.
بلبل به غزل طیره کند اعشی راصلصل به نوا سخره کندلیلی را.
منوچهری.
صلصل به لحن زلزل وقت سپیده دم اشعار بونواس همی خواند و جریر.
منوچهری.
گهی بلبل زند بر زیر و گه صلصل زند بر بم گهی قمری کند از بر، گهی ساری کند اِمْلی.
منوچهری.
قمریان راه گل و نوش لبینا دانندصُلصُلان باغ سیاووشان با سروسِتاه.
منوچهری.
چو چنبرهای یاقوتین به روز باد گلبنهاجهنده بلبل و صلصل چو بازیگر بچنبرها.
منوچهری.
صلصل خواند همی شعر لبید و زُهَیرنارُو راند همی مدح جریر و خثم.
منوچهری.
|| خاقانی صلصل را مرغی جز فاخته میداند : صفیر صلصل و لحن چکاوک و ساری
نفیر فاخته و نغمه هزارآوا.
خاقانی.
فاخته گفت از نخست مدح شکوفه که نحل سازد از آن برگ تلخ مایه شیرین لعاب...
صلصل گفتا به اصل لاله دو رنگ است ، از او
سوسن یک رنگ به چون خط اهل ثواب.
خاقانی.
رجوع به فاخته شود. || باقیمانده آب در تک حوض و همچنین است روغن و مانند آن. ( منتهی الارب ). بقیه آب در حوض. ( غیاث اللغات ). || موی سپید پشت اسب و سر سینه آن. ( منتهی الارب ). موی پیشانی اسب. ( غیاث اللغات ). || قدح بزرگ یا قدح کوچک. ( منتهی الارب ). قدح بزرگ. ( مهذب الاسماء ). || شبان ماهر و حاذق. || سپیدی موی یال اسب. || ( ص ) حمار صلصل ؛ خر بسیاربانگ. ( منتهی الارب ). حمار صلصال. رجوع به صلصال شود.صلصل. [ ص َ ص َ ] ( ع اِ ) موی پیشانی اسب. ( منتهی الارب ).
صلصل. [ ص ُ ص ُ ] ( اِخ ) موضعی است عمروبن کلاب را. ( معجم البلدان ).
صلصل. [ ص ُ ص ُ ] ( اِخ ) آبی است در جوف هضبه حمراء. ( معجم البلدان ).
صلصل. [ ص ُ ص ُ ] ( اِخ ) در هفت میلی مدینه است. چون پیغمبر در عام الفتح از مدینه به مکه شد بدانجا نزول فرمود. ( معجم البلدان ).