صله رحم در فقه

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] صِلَه رَحِم: احسان و نیکی کردن به نزدیکان می باشد.
مراد از صله در این جا مطلق احسان و نیکی است، هرچند با سلام کردن و دیدار با یکدیگر که بر حسب عادات و رسوم، مختلف است.
رحم
مراد از «رحم» خویشاوندان نسبی است که از راه ولادت منتسب به انسان اند ـ نه دامادی و شیر خوردن ـ مانند برادر و خواهر نسبی ، عمو، عمّه، خاله، دایی و فرزندان آنان. برخی، رحم را به محارمی که ازدواج با آنان حرام است، اختصاص داده اند. از عنوان یاد شده به مناسبت در بابهایی چون هبه ، نکاح و شهادت سخن گفته اند.
اهمیت صله رحم
خداوند در قرآن کریم، قطع رحم را همپای «افساد در زمین» نکوهش کرده است و در جایی دیگر، ارحام را در ردیف خود شمرده و به پروا کردن از خود و ارحام فرمان داده است هر دو سیاق، نشانگر عظمت و اهمیت صله رحم است. در روایات فراوان نیز بر صله رحم تأکید و برای آن فواید زیادی شمرده شده است. امام باقر علیه السّلام می فرماید: «صله رحم اعمال انسان را پاک، اموال را زیاد، بلا را دفع و حساب را آسان می کند و اجل را به تأخیر می اندازد» امام صادق علیه السّلام می فرماید: «نخستین گوینده در قیامت رحم است که می گوید: پروردگار من! هر که در دنیا مرا وصل کرد رحم به جا آورد تو امروز بین خود و او را وصل گردان و هر که در دنیا مرا قطع کرد، تو امروز بین خود و او را قطع کن» در حدیثی دیگر از آن حضرت آمده است: «صله رحم کن، هرچند با دادن آبی. برترین چیزی که به آن صله رحم می شود، خودداری از آزار رسانی به رحم است»
حکم قطع صله رحم
...

پیشنهاد کاربران

بپرس