صورتک

صورتک یا صورت پوش یا نقاب ( به انگلیسی: mask ) یک جسم مصنوعی به شکل صورت جانوران یا آدمیان است که بر صورت می بندند. [ ۱]
از صورتک بیش تر برای حفاظت، پنهان بودن، نمایش یا سرگرمی بر روی صورت استفاده می کنند. صورتک ها از روزگار باستان برای هر دو نیاز تشریفات ( مراسم ها ) و کاربردی ( عملی ) به کار می رفته اند. آن ها بیش تر بر صورت پوشیده می شوند، هرچند ممکن است برای اجرا، دیگر نقاط بدن را نیز بپوشانند.
ماسک شی است که به طور معمول برای پوشاندن صورت به کار می رود، انواع مختلف آن برای حفاظت، پنهان کردن، اجرا یا سرگرمی و تفریح کاربرد دارد. از روزگار باستان، ماسک ها در مراسم آیینی و اهداف خاص به کار می رفتند. ماسک ها به طور معمول برای پوشاندن صورت به کار می رود، اما ممکن است در موقعیتی دیگر ی از بدن بازیگر نیز استفاده شوند، انسان های غول پیکر منطقه ای در استرالیا از ماسک هایی استفاده می کنند که در واقع روح محافظ شخص هستند و بدن آن ها را می پوشاند در حالیکه زنان قبیله اینوئیت در آمریکای شمالی در هنگام قصه گویی و رقص از ماسک های انگشتی استفاده می کنند. امروزه با توجه به افزایش آمار مبتلایان به ویروس کرونا در سراسر جهان، از ماسک های مختلفی در مقیاس گسترده استفاده می شود. همچنین به علت کمبود ماسک در برخی از کشورها از جمله ایران، عده ای از افراد تصمیم گرفتند خودشان ماسک هایی را تولید کنند که به اصطلاح به ماسک های خانگی معروف شدند و به همین علت، در مدت زمان کمی، جای ماسک های پزشکی را گرفتند.
• کلمه ماسک از ریشه فرانسوی masque و همتای ایتالیایی آن maschera و اسپانیایی mascara
• همچنین نیای آنها ممکن است در لاتین mascus, mascz به مفهوم روح ( ghost )
• عبری، masecha به مفهوم ماسک
• عربی، مَسخَرهٌ ( maskharah ) به مفهوم شوخ، دلقک، شخصی در لباس مبدل
• مَسخَرَ ( maskhara ) کسی که تمسخر می کند، کسی که دست به کاری ساختگی می زند
• مَسَخَ ( masakha ) کسی که تغییر شکل می دهد.
ماسک. چنگ زننده به چیزی و گیرنده. ( ناظم الاطباء ) . نگاه دارنده؛ و رجوع به ماسکه و تمسک شود. قابض. ( یادداشت به خط دهخدا ) . دهخدا ) . ماسک. چنگ زننده به چیزی و گیرنده. ( ناظم الاطباء ) . نگاه دارنده.

صورتک (mask)
پوششی ساختگی برای بخشی از چهره یا تمام آن، یا برای کُلّ سر، که در برنامه های آیینی یا نمایشیِ بسیاری از فرهنگ ها کاربرد دارد. سنت های نمایشی که از صورتک استفاده می کنند، عبارت اند از تئاتر یونانی (با صورتک های کُلّ سر)، نمایش نو در ژاپن (با صورتک های چهره ای)، و کُمدیا دلارتۀ ایتالیایی (با نیم صورتکهای کاریکاتوری). در قرن ۲۰ استفاده از صورتک در اجراهای تئاتریِ جدید و مُد روز دوباره رواج یافت. در بسیاری از فرهنگ ها، صورتک ها جنبۀ مهمی از زندگی دینی و اجتماعیِ جامعه اند. اغلب به شکل حیوانات اند، و گاهی نیاهای توتمی، آدمیان، یا ارواح را باز می نمایند؛ صورتک ها واقع گرایانه یا انتزاعی می توانند باشند؛ شکل آن اغلب براساس سنت تعیین می شود؛ در برخی موارد، صورتک مقدس است و واجد نیرویی فوق طبیعی پنداشته می شود، و گاه تصور می شود روحی که صورتک مظهر آن است، استفاده کنندۀ صورتک را تسخیر می کند. صورتک های مربوط به مرگ یا مراسم تدفین، که شبیه به فرد متوفی ساخته می شوند، اغلب با باورِ بازگشت روح در ارتباط اند.