ضرررسانی حیوانات

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] ضرررسانی حیوانات (قرآن). هیچ جنبنده ای بدون اراده خداوند، قادر بر ضرررسانی به دیگری نیست.
• «انی توکلت علی الله... ما من دابة الا هو ءاخذ بناصیتها...؛ همانا من بر خداوند، پروردگار خود و پروردگار شما توکل کردم؛ هیچ جنبنده ای نیست مگر اینکه او ناصیه اش را در قبضه دارد (وجودش در اختیار اوست) حقّا که پروردگارم بر راهی راست است (در تدبیر امور جهان خلقت طبق عدالت و حکمت عمل می کند).»
تفسیر آیه
توانایی ضرررسانی جنبنده ای به جنبنده دیگر، منوط به خواست خداوند:ناصیه در اصل به معنی موی پیش سر می باشد، و از ماده نصا بر وزن نصر به معنی اتصال و پیوستگی آمده است، و اخذ به ناصیه گرفتن موی پیش سر کنایه از تسلط و قهر و غلبه بر چیزی است، و اینکه در جمله بالا خداوند می فرماید: هیچ جنبنده ای نیست مگر اینکه ما ناصیه او را می گیریم، اشاره به قدرت قاهره او بر همه چیز است، به گونه ای که هیچ موجودی در برابر اراده او هیچگونه تاب مقاومت ندارد، زیرا معمولا هنگامی که موی پیش سر انسان یا حیوانی را محکم بگیرند، قدرت مقاومت از او سلب می شود. مقصود از بیان سلطه خداوند بر همه جانداران به دلیل وقوع آن، پس از مبارزه طلبی حضرت هود (علیه السّلام) و توکل بر خداوند، این مبناست است که همه چیز مقهور خواست خداوند است و بدون رخصت او هیچ جانداری ـ چه رسد به بتهای بی جان ـ توان ضرررسانی ندارد.

پیشنهاد کاربران

بپرس