طرزی افشار

طَرْزی افشار (قرن ۱۱ ق)
شاعر ایرانی. با شاه صفی و شاه عباس دوم صفوی معاصر بود. با ساختن مصدرها و فعل های جعلی از اسامی ذات و معنی، در شعر فارسی نوآوری کرده، اما در این روش تنها فوقی یزدی از او پیروی کرده است. در اشعار طرزی، نکات فلسفی و دقایق عرفانی دیده می شود. در شعرهایش، کشیدن قلیان را، که در آن دوره رواج یافته بود، نکوهیده است. دیوان اشعارش به کوشش م. تمدن به چاپ رسیده است (۱۳۳۸ ش).