عاقبت قوم ثمود

[ویکی فقه] قوم ثمود یکی از اقوامی است که خداوند در چند جای قرآن کریم سرنوشتشان را برای عبرت دیگران بیان کرده است.
آنها نه تنها از این جنایت بزرگ، نهراسیدند، بلکه با کمال بی شرمی نزد صالح آمدند و گفتند: «آن عذاب را که وعده می دهی بر ما فرو فرست.»خداوند به صالح (علیه السّلام) وحی کرد: به آنها بگو: عذاب من تا سه روز دیگر به سراغ شما خواهد آمد، اگر شما در این سه روز توبه کردید، عذابم را از شما باز می دارم وگرنه، قطعا مشمول عذاب خواهید شد. صالح (علیه السّلام) پیام خداوند را به آنها ابلاغ کرد، آنها گفتند: اگر راست می گویی آن عذاب را برای ما بیاور.صالح به آنها فرمود: ای قوم! نشانه عذاب این است که چهره شما در روز اول از این سه روز، زرد می شود، و در روز دوم سرخ می گردد، و در روز سوم سیاه می شود.همین نشانه ها، در روز اول و دوم و سوم، ظاهر شد، در این میان بعضی مضطرب شدند و به بعضی دیگر می گفتند: مثل این که عذاب نزدیک شده، ولی آخرین جواب قوم سرکش و مغرور این بود که: «ما هرگز سخن صالح را نمی پذیریم و از خدایان خود (بتها) دست نمی کشیم».سرانجام نیمه های شب، جبرئیل امین (علیه السّلام) بر آنها فرود آمد و صیحه زد، این صیحه به قدری بلند بود که بر اثر آن پرده های گوششان دریده شد، و قلب هایشان شکافته گردید، و جگرهایشان، متلاشی شد و همه آنها در یک لحظه به خاک سیاه مرگ افتادند وقتی که آن شب به صبح رسید، خداوند صاعقه آتشین و فراگیری از آسمان به سوی آنها فرستاد، آن صاعقه تار و پود آنها را سوزانید، و آنها را به طور کلی از صفحه روزگار برافکند.
نجات صالح و مؤمنان
عذاب سخت الهی همه معاندان و کافران را در هم کوبید و به خاکستر مبدل ساخت، چرا که همراه صاعقه و زلزله و طاغیه (عذاب بسیار) بود، و هیچ کس از آنها را باقی نگذاشت.ولی حضرت صالح و افرادی که به او ایمان آورده بودند، نجات یافتند. «فلما جاء امرنا نجینا صالحا و الذین آمنوا معه برحمه منا» ایمان آورندگان به حضرت صالح (علیه السّلام) اندک بودند، که مطابق بعضی از تواریخ، آنها چهار هزار نفر بودند، که پس از هلاکت قوم ثمود، از دیار بلا زده وادی القری به سوی حضرموت یمن کوچ کردند، و در آن جا به زندگی خود ادامه دادند.در بعضی از روایات آمده پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله وسلّم) در سال نهم هجرت، هنگامی که سپاه اسلام را به سوی سرزمین تبوک، برای دفع دشمن حرکت می داد، در مسیر راه به سرزمین قوم ثمود رسیدند، سپاهیان خواستند در همان جا برای استراحت، توقفی کنند، پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلّم) مانع آنها شد، فرمود: «این جا سرزمین قوم ثمود است که عذاب الهی بر آنها فرود آمده است».
عذاب فراگیر و همگانی
عذاب فراگیر و همگانی چرا؟با این که یک نفر ناقه صالح را پی کرد، و چند نفر با او هم دست بودند تا شتر کشته شود، و عده ای نیز پس از سقوط شتر، بر آن شتر ضربه زدند، ولی چرا همه آنها از کوچک و بزرگ، زن و مرد (جز صالح و مؤمنان) به هلاکت رسیدند؟ و چرا خداوند در آیه ۱۴ سوره شمس با تعبیر «فعقروها؛ جمعی ناقه را پی کردند.» کشتن ناقه را به جمع نسبت داده نه به یک فرد؟!زیرا همه آنها به این جنایت رضایت داشتند، و کسی که به جنایتی راضی باشد، در آن شرکت نموده است. چنان که امیرمؤمنان علی (علیه السّلام) در فرازی از یکی از خطبه هایش می فرماید: «ناقه صالح را تنها یک نفر به هلاکت رسانید، ولی خداوند همه را مشمول عذاب ساخت، چرا که همه آنها به این امر رضایت دادند.»
شقی ترین پیشینیان و آیندگان
...