عبادت در فقه

[ویکی فقه] عبادت، پرستیدن و بندگی کردن می باشد. به گفته برخی، عبادت بالاترین مرتبه خضوع و اظهار ذلت است که تنها سزاوار خدای تعالی می باشد. خدای سبحان در قرآن کریم می فرماید:« جن و انس را نیافریدم مگر برای عبادت».
عبادت در اصطلاح به دو معنا آمده است:به معنای اخص؛ یعنی آنچه در شرع به عنوان عبادت مقرر شده و قوام آن به قصد قربت است و بدون آن تحقق نمی یابد، مانند نماز ، روزه و حج.به معنای اعم؛ یعنی هر عمل جایزی که به قصد قربت انجام شود، مانند شستن لباس.قصد قربت در عبادت به معنای دوم، شرط تحقق عمل نیست. عمل بدون قصد قربت نیز تحقق می یابد؛ بلکه قصد قربت تنها شرط استحقاق پاداش است.
احکام مرتبط
مقصود از عبادت در این نوشتار، عبادت به معنای اخص است که بخش عمده ای از ابواب فقه ، همچون طهارت ، صلات ، زکات ، خمس ، صوم ، اعتکاف و حج به بیان مسائل و احکام آن اختصاص یافته است؛ چنان که در اصول فقه نیز از آن سخن گفته اند؛ از این رو، در این نوشتار در دو بعد فقهی و اصولی به بیان احکام کلی عبادات می پردازیم و احکام خاص و جزئی در عناوین مناسب که بسیاری از عناوین فرهنگ را در برمی گیرد، خواهد آمد.
بعد فقهی
...