عباسعلی محقق

[ویکی اهل البیت] شیخ عباسعلی محقق واعظ خراسانی معروف به محققِ واعظ و محققِ خراسانی، از مشاهیر وعاظ ایران است.
پدرش ملا بمانعلیِ واعظ، معروف به حاجی محقق (متوفای 1335 ق) دامغانی بود. وی سالیان دراز در جوار حضرت امام رضا علیه السلام به وعظ، خطابه و ذکر مصائب اهل بیت علیهم السلام اشتغال داشت. از وی - که از استادان اهل منبر بشمار می آمد - دفتری باقیمانده که حاوی مطالب منبری، شعرهای عربی و فارسی است.
شیخ عباسعلی محقق می گفت: «مضمون و محتوای قصیده عربی (آن مرحوم) چنان گویایِ عزا و ماتم آن بزرگوار بود که هنگام عزاداریِ آن حضرت، اهل منبر برخی از ابیات آن را با لحنی سوزناک که مناسب با وزن این قصیده بود می خواندند... تاکنون بیت های این قصیده در خاطره ها باقی مانده چنان که هنوز برخی از وعاظ و منبریان مشهد آن را با صوتی حزین می خوانند».
سرانجام این عالم ادیب و واعظ خطیب در 20 شعبان 1335 ق دارفانی را وداع گفت و در آستانه مبارک رضوی مدفون شد.
آیت الله محقق، ادبیات را نزد پدرش فراگرفت. نیز از محضر استادان بزرگواری بهره برد که عبارتند از:
1. آقا محمدباقر مدرس رضوی:
وی که از عالمان و مدرسان مشهد رضوی بود در 17 ربیع الاول سال 1270 ق متولد شد و در روز پنج شنبه 9 ذی الحجه 1342 ق درگذشت. از او تألیفاتی به یادگار مانده که عبارتند از: شجره طیبه، حاشیه شرح لمعه و قوانین و فصول، شرح احادیث مشکله، رساله ای در خط و... مجلس ایشان همواره مشحون از فضلا بود. وی موفق شد شرح لمعه را بیش از بیست دوره تدریس نماید.
ایشان از مدرسان مشهد مقدس و حوزه درسش از سایر حوزه ها با اهمیت تر بود. وی در سال 1353 ق وفات نمود. واعظ خراسانی فقه و اصول را از محضر این دو بزرگوار فراگرفت.