عبدالله بن عبدالعزیز بکری

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] بَکری، ابوعبید عبدالله بن عبدالعزیز بن محمد بن ایّوب، یکی از بزرگ ترین جغرافی دانان و فضلای اندلسی قرن پنجم می باشد.
خانواده وی در ۴۰۳ با استفاده از سقوط خلافت مروانیان در قرطبه، در وَلبَه و شَلطیش (واقع در ساحل جنوبی شبه جزیره ایبری در اقیانوس اطلس در غرب لَبلَه)، امیرنشین بسیار کوچکی بنیان نهادند.
← بکری در کنار پدر
بکری، گر چه ظاهراً هرگز از شبه جزیره ایبری خارج نشده بود، بیشتر عمرش را وقف جغرافی کرد.او در عین حال در کلام و فقه اللغة و گیاه شناسی نیز متخصص و نمونه کامل عیاری از «مُشارِک» (=ذوفنون) بود.او در شاعری نیز دست داشت، چنان که برخی از نویسندگان شرح حال او بعضی از خمریه هایش را نقل کرده اند.او را کتاب دوست نیز خوانده و گفته اند که دست نوشته های گرانب های خویش را در پوششی از پارچه لطیف حفظ می کرده است.
تالیفات بکری
تألیفات جغرافیایی بکری، که شهرتش در جهان اسلام عمدتاً بر آن است، شامل دو کتاب المسالک و الممالک و معجم ما استعجم است که از نظر حجم و اهمیت برابر نیستند.
← مهم ترین تالیف
...

[ویکی فقه] بَکری، ابوعبید عبدالله بن عبدالعزیز بن محمد بن ایّوب، یکی از بزرگ ترین جغرافی دانان و فضلای اندلسی قرن پنجم می باشد.
خانواده وی در ۴۰۳ با استفاده از سقوط خلافت مروانیان در قرطبه، در وَلبَه و شَلطیش (واقع در ساحل جنوبی شبه جزیره ایبری در اقیانوس اطلس در غرب لَبلَه)، امیرنشین بسیار کوچکی بنیان نهادند.

پیشنهاد کاربران

بپرس