علی اربلی
لغت نامه دهخدا
علی اربلی. [ ع َ ی ِ اِ ب ِ ] ( اِخ ) ابن عیسی بن ابی الفتح اربلی ، مکنّی به ابوالحسن و ملقب به بهاءالدین. نام وی در الوافی به صورت «علی بن عیسی بن عیسی اربلی » آمده است. وی ادیب ، شاعر، نویسنده و مورخ بود. او راست : 1 - رسالةالطیف فی الانشاء. 2 - العشاق و خلوة المشتاق. 3 - کشف الغمة فی معرفةالائمة، که در سال 687 هَ. ق. از تألیف آن فراغت یافت. 4 - المقامات الاربع. 5 - نزهةالاخیار فی ابتداء الدنیا و قدر القوی الجبار. ( از معجم المؤلفین ج 7 ص 163 ). صاحب معجم المؤلفین به مآخذ ذیل نیز اشاره کرده است : فوات الوفیات ابن شاکر ج 2 ص 66. الوافی صفدی ج 12 ص 135. کشف الظنون حاجی خلیفه ص 1492. روضات الجنات خوانساری ص 396. ایضاح المکنون بغدادی ج 1 ص 180 و ج 2 ص 89. المخطوطات التاریخیه کورکیس عواد ص 69. تذکرةالمتبحرین ص 489. فوائدالرضویه عباس قمی ج 1 ص 314. هدیةالعارفین بغدادی ج 1 ص 714. و رجوع به ابوالحسن ( علی بن عیسی اربلی ) شود.
فرهنگ فارسی
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید