عهد الست

لغت نامه دهخدا

عهد الست. [ ع َدِ اَ ل َ ] ( ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) زمان الست. روزی که خداوند خطاب به مردم گفت «اء لست ُ بربکم ». رجوع به الست شود :
از گه عهد الست چیره زبان در بَلی ̍
پیش در «لا اله » بسته میان همچو لا.
خاقانی.
مگر بویی از عشق مستت کند
طلبکار عهد الستت کند.
سعدی.
مقام عیش میسر نمیشود بی رنج
بلی بحکم بلا بسته اند عهد الست.
حافظ.

فرهنگ فارسی

زمان الست روزی که خداوند خطاب بمردم گفت الست بربکم

دانشنامه اسلامی

[ویکی شیعه] عَهد اَلَسْت یا اَلَسْت، اصطلاحی برگرفته از تعبیر قرآنی «اَلَسْتُ بِرَبِّکُمْ؛ آیا من پروردگار شما نیستم؟» که تفسیرهای متعددی از آن شده است. بنابر نظر برخی از محدثان، مفسران و عارفان، الست به عهد و پیمانی اشاره دارد که خداوند در عالمی خاص به نام عالم ذرّ از همه آدمیان گرفته است. بر اساس این آیات، خداوند در یک زمان از فرزندان آدم نسبت به ربوبیت خود اقرار گرفته است.
این تعبیر ترکیبی از حرف استفهام «أ»، فعل ناقص «لَیسَ» و ضمیر متصل مرفوع «ـتُ» است.
کاربرد همزه در اینجا برای استفهام حقیقی نیست، بلکه برای انکار ابطالی است. این همزه، در مواردی به کار می رود که کلمه بعد از آن، تحقق نمی یابد و مدعی واقع شدنش دروغگوست.
wikishia: عهد_الست

پیشنهاد کاربران

ال است یعنی هست و روز الست روزی بوده است که در پایان شب آنروز یعنی در صبحگاه آن شب ، سفر مقطعیِ نزولی و صعودی از مبداء بسوی معاد آغاز گشته است. بزم الست در جهت خدا حافظی کلیه افراد انسانی از همدیگر و از
... [مشاهده متن کامل]
موجودات زنده و غیر زنده و از زندگی بهشتی طولانی مدت در نظام احسن آفرینش مبداء در سطح کمال ایده آل خوبی و زیبایی و شنیدن آخرین کلام خداوند به زبان واحد و یگانه بهشتی وی در آن روز بر پا گردیده است. میثاق یا عهد و یا پیمان الست اشاره به این حقیقت دارد که خداوند متعال در پایان آن روز و آن بزم تک تک افراد انسانی و کلیه موجودات زنده و غیر زنده را بطور همزمان و همسان بوسیده است و به همه موجودات زنده و افراد انسانی قول و وعده الاهی داده است که همگی در پایان سفر طولانی مدت دنیوی یعنی در معاد و پس از وقوع آخرین مه بانگ صحیح و سالم به همان برترین حالت ملکوتی یا آسمانی کیهانی باز خواهند گشت و حتا یکی از آنها در طول سفر در گوشه و کناره های طبیعت و کیهان گم و گول و مفقود نخواهند گشت. و به همه قول داده است که در کلیه لحظات سفر طویل المدت بهمراه آنان خواهد بود. اما همیشه بخشی از ابعاد بیکران وی در در طول سفر در مقابل حواس پنجگانه موجودات زنده حیوانی و انسانی در قالب جزئیات کثیر واقعی - عینی - شهودی ظاهر خواهد بود و بخش اعظم ابعاد بیکران وی در قالب واقعیت محض و غیبی در پشت پرده واقعیت عینی پنهان و دور از دسترس حواس پنجگانه باقی خواهد ماند. اما خداوند متعال در آن روز و در طی آن بزم با افراد انسانی عهد و پیمان نبسته است که اگر در طول سفر نام و کلام و قول و قرار وی را فراموش بکنند و از یاد او قافل شوند، آنگاه پس از بازگشت به آن حالت، انگشت های دست و پای آنها را فَلَکه خواهد نمود و یا آنان را مورد استنطاق و مؤاخذه و باز پرسی و بازجوئی و ملامت و سرزنش قرار خواهد داد و آنان را به عذاب و جزای جهنمی محکوم و دچار و گرفتار خواهد نمود. این حقیر یاد آن روز و بزم و کلام و قول و وعده خداوند و آن دانش کامل و حال و هوای بهشتی را در خاطره محدود دنیوی ام ، به یاد نمی آورم، اما در حدس و گمان و تخمین و احتمال فردی ام تقریبا یقین و باور و ایمان دارم و آنهم نه بطور تعصب وار دینی.

بپرس