عهد در فقه

[ویکی فقه] به التزام و تعهد به انجام دادن یا ترک کاری عهد می گویند.
عهد در معانی وصیت ، امر (فرمان)، پیمان، سوگند ، امان و غیر آن آمده است. چنان که در آیاتی متعدد در هیئتهای مختلف (ماضی، مضارع و اسم) به کار رفته است. در قرآن کریم وفای به عهد و پایبندی به آن از صفات مؤمنان شمرده شده است.
معنای اصطلاحی عهد
عهد در اصطلاح عبارت است از التزام و پیمان بستن با خدا بر انجام دادن یا ترک کاری. عهد در فقه ، در باب جهاد به معنای معاهده ( آتش بس) به کار رفته است.موضوع سخن در این نوشتار، عهد به مفهوم اصطلاحی آن است که در فقه همراه عنوانهای نذر و یمین ، عنوان بابی مستقل است.ماهیّت عهد از ایقاعات ( ایقاع ) است.
الحاق عهد به قسم یا نذر
در این که عهد در حکم قسم و محکوم به احکام آن است، یا در حکم نذر و محکوم به احکام آن، دیدگاهها مختلف است.برخی، احکام قسم را بر عهد جاری دانسته اند.بنابر این، در مواردی که قسم منعقد می شود، عهد نیز منعقد می گردد؛ چنان که در موارد بطلان قسم، عهد نیز باطل است در مقابل، برخی احکام نذر را بر عهد نیز جاری کرده اند
ارکان عهد
...