[ویکی فقه] عیسی و بهشت (قرآن). بر اساس آیات قرآن کریم حضرت عیسی ع عامل راهیابی به بهشت را توحید در عبادت الله و عامل محرومیت از بهشت را شرک دانسته است.
عبادت و بندگی خدا، از عوامل راهیابی به بهشت، در دیدگاه عیسی علیه السلام:•«... وقال المسیح یـبنی اسرءیل اعبدوا الله ربی وربکم انه من یشرک بالله فقد حرم الله علیه الجنة...:آنها که گفتند: «خداوند همان مسیح بن مریم است»، به یقین کافر شدند، (با اینکه خود) مسیح گفت: ای بنی اسرائیل! خداوند یگانه را، که پروردگار من و شماست، پرستش کنید! زیرا هر کس شریکی برای خدا قرار دهد، خداوند بهشت را بر او حرام کرده است؛ و جایگاه او دوزخ است؛ و ستمکاران، یار و یاوری ندارند.» مسیحیان درباره حضرت مسیح، عقاید انحرافی گوناگونی داشتند بعضی از فرقه های نصاری ذات مسیح را متحد با ذات خدا می دانستند و می گفتند خدا در جسم مسیح حلول کرده است و بعضی از فرقه های آنان معتقد به تثلیث بودند و می گفتند: خدا مجموعه ای از سه اقنوم و ذات است یکی پدر دیگری پسر و دیگری روح القدس یا مریم و به هر حال خدا را یکی از این سه اقنوم می دانستند" این آیه استدلال می کند به گفتار خود مسیح که فرمود:" اعْبُدُوا اللَّهَ رَبِّی وَ رَبَّکُمْ - بپرستید اللَّه را که هم پرورش دهنده من است و هم پرورش دهنده شما" دلالت دارد بر اینکه او خود مربوب است، یعنی دیگری رب و پرورش دهنده اوست، و در مربوبیت بین او (حضرت مسیح)و مردم فرقی نیست. مسیح گفت: ای بنی اسرائیل خداوند را که خالق من و شما و مالک من و شماست و من و شما همگی بندگان اوییم، پرستش کنید. به هر حال در این آیه خداوند، این عقیده مسیحیان را که مسیح را خدا می دانستند رد می کند و در آیه بعدی عقیده دیگر آنها را که همان تثلیث است رد می کند. در این آیه می فرماید: کسانی که گفتند خدا همان مسیح است، کافر شدند. پس سخن خود مسیح را نقل می کند که به بنی اسرائیل گفت: ای بنی اسرائیل خدا را که پروردگار من و پروردگار شماست پرستش کنید زیرا که هر کس برای خدا شریک قرار بدهد، خدا بهشت را بر او حرام می کند و جای او آتش است. تصریح مسیح به اینکه خدا پروردگار من است، در واقع نفی هر گونه الوهیت از خویشتن است.بر اساس این آیه تنها راه رسیدن به جنت عبادت الله است.
عامل محرومیت از بهشت
شرک به خداوند، از عوامل محرومیت از بهشت در دیدگاه عیسی علیه السلام:•«... وقال المسیح یـبنی اسرءیل اعبدوا الله ربی وربکم انه من یشرک بالله فقد حرم الله علیه الجنة...:آنها که گفتند: «خداوند همان مسیح بن مریم است»، به یقین کافر شدند، (با اینکه خود) مسیح گفت: ای بنی اسرائیل ! خداوند یگانه را، که پروردگار من و شماست، پرستش کنید! زیرا هر کس شریکی برای خدا قرار دهد، خداوند بهشت را بر او حرام کرده است؛ و جایگاه او دوزخ است؛ و ستمکاران، یار و یاوری ندارند.» این آیه دلالت دارد بر اینکه این گناه یعنی در الوهیت برای خداوند انباز گرفتن، شرک است، و مرتکب آن کافر، و نیز دلالت دارد بر اینکه بهشت بر کفار حرام است، و در اینکه بطور حکایت از حضرت مسیح فرمود:" فَقَدْ حَرَّمَ اللَّهُ عَلَیْهِ الْجَنَّةَ وَ مَأْواهُ النَّارُ وَ ما لِلظَّالِمِینَ مِنْ أَنْصارٍ" عنایتی است به اینکه در ضمن بیان مطلب اشاره ای هم به بطلان نسبت ناروایشان به مسیح کرده باشد، و آن نسبت داستان تفدیه است، مسیحی ها نسبت می دهند به حضرت مسیح که وی با پای خود به طرف چوبه دار رفته، بلکه خودش می خواسته که خود را بدار آویزد، چون می خواست جانش را فدای پیروان خود کند، بلکه خداوند از گناهان آنان در گذرد، و تکالیف الهی خود را از آنها بردارد، و در روز قیامت بدون اینکه بدن هایشان با آتش دوزخ تماسی پیدا کند یکسره به بهشت شان ببرد. با اینکه ثابت شده است که هیچ کس جز خداوند نمی تواند سزاوار عبادت باشد، اگر کسی گمان کند که دیگری سزاوار پرستش است، خداوند او را از رفتن به بهشت منع می کند.
عبادت و بندگی خدا، از عوامل راهیابی به بهشت، در دیدگاه عیسی علیه السلام:•«... وقال المسیح یـبنی اسرءیل اعبدوا الله ربی وربکم انه من یشرک بالله فقد حرم الله علیه الجنة...:آنها که گفتند: «خداوند همان مسیح بن مریم است»، به یقین کافر شدند، (با اینکه خود) مسیح گفت: ای بنی اسرائیل! خداوند یگانه را، که پروردگار من و شماست، پرستش کنید! زیرا هر کس شریکی برای خدا قرار دهد، خداوند بهشت را بر او حرام کرده است؛ و جایگاه او دوزخ است؛ و ستمکاران، یار و یاوری ندارند.» مسیحیان درباره حضرت مسیح، عقاید انحرافی گوناگونی داشتند بعضی از فرقه های نصاری ذات مسیح را متحد با ذات خدا می دانستند و می گفتند خدا در جسم مسیح حلول کرده است و بعضی از فرقه های آنان معتقد به تثلیث بودند و می گفتند: خدا مجموعه ای از سه اقنوم و ذات است یکی پدر دیگری پسر و دیگری روح القدس یا مریم و به هر حال خدا را یکی از این سه اقنوم می دانستند" این آیه استدلال می کند به گفتار خود مسیح که فرمود:" اعْبُدُوا اللَّهَ رَبِّی وَ رَبَّکُمْ - بپرستید اللَّه را که هم پرورش دهنده من است و هم پرورش دهنده شما" دلالت دارد بر اینکه او خود مربوب است، یعنی دیگری رب و پرورش دهنده اوست، و در مربوبیت بین او (حضرت مسیح)و مردم فرقی نیست. مسیح گفت: ای بنی اسرائیل خداوند را که خالق من و شما و مالک من و شماست و من و شما همگی بندگان اوییم، پرستش کنید. به هر حال در این آیه خداوند، این عقیده مسیحیان را که مسیح را خدا می دانستند رد می کند و در آیه بعدی عقیده دیگر آنها را که همان تثلیث است رد می کند. در این آیه می فرماید: کسانی که گفتند خدا همان مسیح است، کافر شدند. پس سخن خود مسیح را نقل می کند که به بنی اسرائیل گفت: ای بنی اسرائیل خدا را که پروردگار من و پروردگار شماست پرستش کنید زیرا که هر کس برای خدا شریک قرار بدهد، خدا بهشت را بر او حرام می کند و جای او آتش است. تصریح مسیح به اینکه خدا پروردگار من است، در واقع نفی هر گونه الوهیت از خویشتن است.بر اساس این آیه تنها راه رسیدن به جنت عبادت الله است.
عامل محرومیت از بهشت
شرک به خداوند، از عوامل محرومیت از بهشت در دیدگاه عیسی علیه السلام:•«... وقال المسیح یـبنی اسرءیل اعبدوا الله ربی وربکم انه من یشرک بالله فقد حرم الله علیه الجنة...:آنها که گفتند: «خداوند همان مسیح بن مریم است»، به یقین کافر شدند، (با اینکه خود) مسیح گفت: ای بنی اسرائیل ! خداوند یگانه را، که پروردگار من و شماست، پرستش کنید! زیرا هر کس شریکی برای خدا قرار دهد، خداوند بهشت را بر او حرام کرده است؛ و جایگاه او دوزخ است؛ و ستمکاران، یار و یاوری ندارند.» این آیه دلالت دارد بر اینکه این گناه یعنی در الوهیت برای خداوند انباز گرفتن، شرک است، و مرتکب آن کافر، و نیز دلالت دارد بر اینکه بهشت بر کفار حرام است، و در اینکه بطور حکایت از حضرت مسیح فرمود:" فَقَدْ حَرَّمَ اللَّهُ عَلَیْهِ الْجَنَّةَ وَ مَأْواهُ النَّارُ وَ ما لِلظَّالِمِینَ مِنْ أَنْصارٍ" عنایتی است به اینکه در ضمن بیان مطلب اشاره ای هم به بطلان نسبت ناروایشان به مسیح کرده باشد، و آن نسبت داستان تفدیه است، مسیحی ها نسبت می دهند به حضرت مسیح که وی با پای خود به طرف چوبه دار رفته، بلکه خودش می خواسته که خود را بدار آویزد، چون می خواست جانش را فدای پیروان خود کند، بلکه خداوند از گناهان آنان در گذرد، و تکالیف الهی خود را از آنها بردارد، و در روز قیامت بدون اینکه بدن هایشان با آتش دوزخ تماسی پیدا کند یکسره به بهشت شان ببرد. با اینکه ثابت شده است که هیچ کس جز خداوند نمی تواند سزاوار عبادت باشد، اگر کسی گمان کند که دیگری سزاوار پرستش است، خداوند او را از رفتن به بهشت منع می کند.
wikifeqh: عیسی_و_بهشت_(قرآن)