فرهنگ گفتاری و شنیداری

[ویکی فقه] فرهنگ گفتاری و شنیداری یکی از فرهنگ‎هایی هست که در قرآن و روایات به آن توجه خاصی شده است، در این مقاله به اهمیت این فرهنگ، از منظر وحی، پرداخته می شود.
ارتباط با دیگران، اعم از بیانی و غیر بیانی، از مبانی تمدّن‏ساز زندگی اجتماعی انسان به‏ شمار می‏آید.
در این میان، ارتباط شنیداری و گفتاری قسمت عمده ارتباطات آدمی را تشکیل می‏دهد و از سوی دیگر، بخش قابل توجهی از عمر انسان صرف شنیدن و گفتن می‏شود و گاه کلمه یا جمله‏ ای زندگی دنیوی یا اخروی او را دگرگون می‏سازد.
و به گفته مولوی: عالمی را یک سخن ویران کند روبهان مرده را شیران کند
و به گفته عارف سالک، آیة اللّه‏ حسن زاده آملی: «از اهمّ مراقبات این است که انسان، مواظب واردات و صادرات دهان (و گوش) خود باشد... انسانی که واردات گوشش یاوه و هرزه و گزاف است صادراتش هم آلوده است. حرفها و افسانه‏ های باطل، دهن و ذهن را کج و معوج می‏کند».
و در جای دیگر می‏گوید: «گوش، دهان جان است، غذای جان را در ابتدای امر باید از راه گوش که دهان اوست به او داده و پس از آنکه نیرو گرفت دهان های دیگر برایش باز می‏شود».
به کار گرفتن توصیه ‏ها و قوانین گفتاری و شنیداری پیشرفته و دقیق و کارآمد قرآن کریم، به طور قطع ما را در این نوع ارتباط، قدرتمند ساخته و آسیبها و موانع را برطرف خواهد ساخت.
قرآن کریم به شنیدن و گفتن بسیار اهمیت داده، تا جایی که واژه قول و مشتقّات آن را حدود ۱۶۷۴ بار بیان نموده است.
اهمیت ارتباط شنیداری و گفتاری زمانی روشن‏تر می‏شود که ما مقدار کلماتی را که در یک روز شنیده و یا می‏گوییم محاسبه نموده و نوع آن را مشخص کنیم.
تذکر
برای کسب اطلاع بیشتر به مقالاتی با عناوین فرهنگ گفتاری و فرهنگ شنیداری مراجعه شود.