فشار تابش

دانشنامه عمومی

فشار تابش ( به انگلیسی: Radiation pressure ) ، فشاری است بر روی هر سطح در معرض تابش الکترومغناطیسی اعمال می شود. فشار تابش منجر به تعامل بین تابش الکترومغناطیسی و بدنه های مختلف؛ از جمله پیکرابرهایی از ذره ها یا گازها، می شود. این تعاملات می توانند جذب، انعکاس یا در برخی موارد هر دو باشد؛ ( مورد معمول ) . بدنه ها نیز به نوبه ی خود تابش را منتشر می کنند و در نتیجه فشار ناشی از آن را تجربه می کنند.
نیروهای تولید شده توسط فشار تابش عموماً بسیار کوچک تر از آنی هستند تا بتوانند در شرایط روزمره شناسایی شوند؛ با این حال، آن ها نقش مهمی در برخی از تنظیمات، مانند اخترشناسی و اخترپویاشناسی بازی می کنند. به عنوان مثال، اگر تأثیر فشار تابشِ خورشید بر روی فضاپیماهای وایکینگ نادیده گرفته می شد، فضاپیما می توانست حدود ۱۵٬۰۰۰ کیلومتر از مدار مریخ منحرف شود. [ ۱]
این مقاله به جنبه های ماکروسکپیک فشار پرتو اشاره دارد. جنبه های مکانیکی مکانیک کوانتومی این تعاملات در مقاله های تخصصی موضوع مورد بحث قرار گرفته است. جزئیات مربوط به؛ چگونگی تعامل فوتون ها با اتم ها در طول موج های مختلف را می توان از طریق لینک هایی که در بخش «جستارهای وابسته» آمده اند مطالعه کرد.
عکس فشار تابش
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلف

دانشنامه آزاد فارسی

فشار تابش (radiation pressure)
فشارِ وارد بر سطح، ناشی از تابش الکترومغناطیسی برخورده به آن. این فشار نتیجۀ اندازه حرکتی است که تابش آن را انتقال داده است. وقتی تابش به جای جذب شدن منعکس شود، فشار دو برابر می شود. با این که فشارِ تابشِ خورشیدی بی اندازه کوچک است، سطحی که به اندازۀ کافی بزرگ است، می تواند نیرویی ایجاد کند که به لحاظ فنی سودمند باشد. برآورد شده است که می توان نوعی بادبان خورشیدی را آن قدر بزرگ طراحی کرد تا فضاپیمایی را پیش براند.

پیشنهاد کاربران

بپرس