جام حذفی فوتبال انگلستان که با نام اف ای کاپ نیز شناخته می شود از فصل ۷۲–۱۸۷۱ آغاز شده است و از سری مسابقات حذفی در کشور انگلستان است، [ ۱] [ ۲] [ ۳] که توسط اتحادیه فوتبال انگلستان ( FA ) برگزار و نامگذاری شده است و از قدیمی ترین مسابقات فوتبال موجود در جهان است. کلیه باشگاه های حاضر در ۱۰ سطح برتر نظام لیگ های فوتبال انگلیس مجاز به حضور در این رقابت ها هستند اگرچه استادیوم خانگی هر باشگاه باید شرایط لازم برای ورود به مسابقات را داشته باشد.
اکثر قریب به اتفاق مسابقات فینال جام حذفی در لندن بوده است و بیشتر آنها در ورزشگاه ومبلی اصلی برگزار شد که از سال ۱۹۲۳ تا زمان بستن ورزشگاه در سال ۲۰۰۰ مورد استفاده قرار می گرفت. از دیگر ورزشگاه های میزبان بازی نهایی قبل از سال ۱۹۲۳ کنینگتون اوال، کریستال پالاس، استمفورد بریج و لیلی بریج، همگی در لندن، گودیسون پارک در لیورپول و ورزشگاه فالوفیلد و اولدترافورد در منچستر بوده اند. در حالی که ورزشگاه جدید ومبلی در حال ساخت بود، ورزشگاه میلنیوم در کاردیف به مدت شش سال ( ۲۰۰۶–۲۰۰۱ ) به عنوان محل برگزاری فینال انتخاب شد. از سایر ورزشگاه ها برای بازی های تکرار فینال استفاده شده است؛ تا سال ۱۹۹۹ اگر مسابقه اولیه با تساوی به پایان می رسید، بازی تکراری انجام می شد. ومبلی جدید از سال ۲۰۰۷ محل دائمی برگزاری بازی نهایی است.
از سال ۲۰۲۰، رکورد بیشترین قهرمانی در اختیار آرسنال با ۱۴ قهرمانی است. واندررز، بلکبرن روورز، تاتنهام و آرسنال چهار تیمی هستند که بیش از یک بار در فینال های متوالی پیروز شده اند. [ ۴] این جام تنها یک بار توسط یک تیم غیر انگلیسی، کاردیف سیتی، در سال ۱۹۲۷ بدست آمده است. در حال حاضر آرسنال، که در فینال ۲۰۲۰ چلسی را شکست داد، عنوان قهرمانی را در اختیار دارد.
اولین قهرمان این سری مسابقات واندررز، تیمی از دانش آموزان برتر سابق مدارس مستقل، [ ۵] مستقر در لندن بود که در هفت فصل نخست پنج بار قهرمان این رقابت ها شد. برندگان اولیه این مسابقات همگی از تیم های آماتور ثروتمند جنوب انگلستان بودند، [ ۶] اما در سال ۱۸۸۳، المپیک بلکبرن با شکست دادن اولد اتونیانس، اولین تیم شمالی شد که جام را به دست آورد. پس از بازگشت تیم به بلکبرن، کاپیتان المپیک بلکبرن آلبرت واربورتون اعلام کرد: «لانکاشایر از این جام به خوبی میزبانی می کند. اینجا خانه خوبی خواهد داشت و هرگز به لندن برنخواهد گشت. »[ ۷]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاکثر قریب به اتفاق مسابقات فینال جام حذفی در لندن بوده است و بیشتر آنها در ورزشگاه ومبلی اصلی برگزار شد که از سال ۱۹۲۳ تا زمان بستن ورزشگاه در سال ۲۰۰۰ مورد استفاده قرار می گرفت. از دیگر ورزشگاه های میزبان بازی نهایی قبل از سال ۱۹۲۳ کنینگتون اوال، کریستال پالاس، استمفورد بریج و لیلی بریج، همگی در لندن، گودیسون پارک در لیورپول و ورزشگاه فالوفیلد و اولدترافورد در منچستر بوده اند. در حالی که ورزشگاه جدید ومبلی در حال ساخت بود، ورزشگاه میلنیوم در کاردیف به مدت شش سال ( ۲۰۰۶–۲۰۰۱ ) به عنوان محل برگزاری فینال انتخاب شد. از سایر ورزشگاه ها برای بازی های تکرار فینال استفاده شده است؛ تا سال ۱۹۹۹ اگر مسابقه اولیه با تساوی به پایان می رسید، بازی تکراری انجام می شد. ومبلی جدید از سال ۲۰۰۷ محل دائمی برگزاری بازی نهایی است.
از سال ۲۰۲۰، رکورد بیشترین قهرمانی در اختیار آرسنال با ۱۴ قهرمانی است. واندررز، بلکبرن روورز، تاتنهام و آرسنال چهار تیمی هستند که بیش از یک بار در فینال های متوالی پیروز شده اند. [ ۴] این جام تنها یک بار توسط یک تیم غیر انگلیسی، کاردیف سیتی، در سال ۱۹۲۷ بدست آمده است. در حال حاضر آرسنال، که در فینال ۲۰۲۰ چلسی را شکست داد، عنوان قهرمانی را در اختیار دارد.
اولین قهرمان این سری مسابقات واندررز، تیمی از دانش آموزان برتر سابق مدارس مستقل، [ ۵] مستقر در لندن بود که در هفت فصل نخست پنج بار قهرمان این رقابت ها شد. برندگان اولیه این مسابقات همگی از تیم های آماتور ثروتمند جنوب انگلستان بودند، [ ۶] اما در سال ۱۸۸۳، المپیک بلکبرن با شکست دادن اولد اتونیانس، اولین تیم شمالی شد که جام را به دست آورد. پس از بازگشت تیم به بلکبرن، کاپیتان المپیک بلکبرن آلبرت واربورتون اعلام کرد: «لانکاشایر از این جام به خوبی میزبانی می کند. اینجا خانه خوبی خواهد داشت و هرگز به لندن برنخواهد گشت. »[ ۷]
