در زیر فهرستی از دولت های مستقل در سراسر جهان با اطلاعاتی دربارهٔ وضعیت آنها و به رسمیت شناختن حاکمیت آنها ارائه شده است.
بر اساس نظام عضویت در سازمان ملل متحد، ۲۰۶ کشور فهرست شده را می توان به سه دسته تقسیم کرد: ۱۹۳ کشور عضو، [ ۱] ۲ کشور ناظر غیر عضو و ۱۱ کشور دیگر. ستون اختلاف حاکمیت حاکی از کشورهایی است که دارای حاکمیت بلامنازع هستند ( ۱۸۸ کشور که ۱ کشور ناظر غیر عضو است ) ، کشورهایی که حاکمیت خود را مورد مناقشه قرار داده اند ( ۱۶ کشور شامل ۶ کشور عضو، ۱ کشور ناظر و ۹ کشور خودخوانده ) ، و کشورهایی دارای وضعیت سیاسی ویژه ( ۲ کشور که دولت وابسته نیوزیلند هستند ) .
تهیهٔ فهرستی مانند این صفحه می تواند فرآیندی پیچیده و بحث برانگیز باشد؛ زیرا هیچ تعریفی وجود ندارد که برای همهٔ اعضای جامعهٔ ملت ها در رابطه با معیارهای کشور مستقل الزام آور باشد. برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد معیارهای مورد استفاده برای تعیین محتوای این فهرست، لطفاً به بخش معیارهای شمول در زیر مراجعه کنید. در نظر گرفته شده است که این فهرست شامل نهادهایی باشد که دارای وضعیت دفاکتو به عنوان دولت های مستقل شناخته شده اند، و گنجاندن آن نباید به عنوان تأییدیه ای برای ادعای خاصی برای داشتن دولت از نظر حقوقی تلقی شود.
استاندارد حقوق بین الملل عرفی غالب، اعلامِ حاکمیت است که توسط معاهدهٔ مونته ویدئو در سال ۱۹۳۳ تدوین شده است. این کنوانسیون حاکمیت را به عنوان یک شخص تعریف می کند. در حقوق بین الملل هر کشوری در صورتی که دارای شرایط زیر باشد یک کشور مستقل شناخته می شود: ( الف ) جمعیت دائم؛ ( ب ) یک قلمرو مشخص؛ ( ج ) دولت؛ و ( د ) ظرفیت ورود به روابط با سایر دولت ها تا زمانی که «به زور به دست نیامده باشد که این شامل استفاده از سلاح، تهدید نمایندگی های دیپلماتیک یا هر اقدام اجباری مؤثر دیگری است». [ ۵۹]
بحث همچنان در این سطح وجود دارد که به رسمیت شناختن دیپلماتیک باید به عنوان یک معیار حاکمیت گنجانده شود. تئوری اعلامی حاکمیت استدلال می کند که حاکمیت صرفاً عینی است و به رسمیت شناختن یک دولت توسط سایر دولت ها بی ربط است. در سوی دیگر این طیف، نظریهٔ سازندهٔ حاکمیت یک دولت را به عنوان یک شخص تحت قوانین بین المللی تنها در صورتی تعریف می کند که توسط سایر دولت ها به عنوان کشور مستقل شناخته شود. در مورد این فهرست، شامل همهٔ دولت هایی است که یا:
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفبر اساس نظام عضویت در سازمان ملل متحد، ۲۰۶ کشور فهرست شده را می توان به سه دسته تقسیم کرد: ۱۹۳ کشور عضو، [ ۱] ۲ کشور ناظر غیر عضو و ۱۱ کشور دیگر. ستون اختلاف حاکمیت حاکی از کشورهایی است که دارای حاکمیت بلامنازع هستند ( ۱۸۸ کشور که ۱ کشور ناظر غیر عضو است ) ، کشورهایی که حاکمیت خود را مورد مناقشه قرار داده اند ( ۱۶ کشور شامل ۶ کشور عضو، ۱ کشور ناظر و ۹ کشور خودخوانده ) ، و کشورهایی دارای وضعیت سیاسی ویژه ( ۲ کشور که دولت وابسته نیوزیلند هستند ) .
تهیهٔ فهرستی مانند این صفحه می تواند فرآیندی پیچیده و بحث برانگیز باشد؛ زیرا هیچ تعریفی وجود ندارد که برای همهٔ اعضای جامعهٔ ملت ها در رابطه با معیارهای کشور مستقل الزام آور باشد. برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد معیارهای مورد استفاده برای تعیین محتوای این فهرست، لطفاً به بخش معیارهای شمول در زیر مراجعه کنید. در نظر گرفته شده است که این فهرست شامل نهادهایی باشد که دارای وضعیت دفاکتو به عنوان دولت های مستقل شناخته شده اند، و گنجاندن آن نباید به عنوان تأییدیه ای برای ادعای خاصی برای داشتن دولت از نظر حقوقی تلقی شود.
استاندارد حقوق بین الملل عرفی غالب، اعلامِ حاکمیت است که توسط معاهدهٔ مونته ویدئو در سال ۱۹۳۳ تدوین شده است. این کنوانسیون حاکمیت را به عنوان یک شخص تعریف می کند. در حقوق بین الملل هر کشوری در صورتی که دارای شرایط زیر باشد یک کشور مستقل شناخته می شود: ( الف ) جمعیت دائم؛ ( ب ) یک قلمرو مشخص؛ ( ج ) دولت؛ و ( د ) ظرفیت ورود به روابط با سایر دولت ها تا زمانی که «به زور به دست نیامده باشد که این شامل استفاده از سلاح، تهدید نمایندگی های دیپلماتیک یا هر اقدام اجباری مؤثر دیگری است». [ ۵۹]
بحث همچنان در این سطح وجود دارد که به رسمیت شناختن دیپلماتیک باید به عنوان یک معیار حاکمیت گنجانده شود. تئوری اعلامی حاکمیت استدلال می کند که حاکمیت صرفاً عینی است و به رسمیت شناختن یک دولت توسط سایر دولت ها بی ربط است. در سوی دیگر این طیف، نظریهٔ سازندهٔ حاکمیت یک دولت را به عنوان یک شخص تحت قوانین بین المللی تنها در صورتی تعریف می کند که توسط سایر دولت ها به عنوان کشور مستقل شناخته شود. در مورد این فهرست، شامل همهٔ دولت هایی است که یا:
wiki: فهرست کشورهای مستقل