فوم های فلزی:
مواد فومی خانواده از مواد نو به شمار می روند و بر اساس دسته بندی های اخیر مواد توسط مهندسین مواد گروهی جدید به شمار می رود. دانشمندان در سال های اخیر در تلاش برای ایجاد تخلخل در فلزات بودند که این تلاش ها منجر به تولید فوم های فلزی شد.
اولین تلاش برای رسیدن به فوم های فلزی سال ۱۹۸۴ انجام شد. ( توسط بنجامین سوسنیک ) روشی که این فرد به کار برد این بود که یک آلیاژ فلزی چند فازی را گرما داده تا یکی از اجزا بخار شده و بقیه اجزا فقط ذوب شدند و با برقراری فشار، گاز به وجود آمده از مایع خارج نمی شود و باسرد کردن ناگهانی، فومی جامد پر از منافذ به دست می آید؛ که در نهایت این فرایند به علت گران تمام شدن به طور وسیعی مورد استفاده قرار نگرفت.
در سال ۱۹۵۰ اولین سلول فوم فلزی باز تولید شد که شامل پراکندن آلومینیوم مذاب در دانه های توده نمکی فشرده شده است که بعد از آن با روش های مختلفی نمک را حل کرده تا منفذهایی باقی بماند. این متد از متد قبلی قابل اطمینان تر بوده اما همانند متد قبلی استفاده گسترده از آن امکان پذیر نبود.
استفاده از عامل فومی به سال ۱۹۵۹ برمی گردد. در آن زمان گروهی تصمیم گرفتند برای تولید فوم فلزی، فلز پودری را با پودر فلز فومی مخلوط کنند. بر این اساس که در دمای ذوب عامل فومی تجزیه شده و به صورت گاز درآمده و باعث ایجاد فوم فلزی می شود. فلز هیدروژن دار ( مخصوصاً هیدرات تیتانیوم ) که در دمای پایین به سهولت به فلز و گاز هیدروژن تجزیه می شود در این روش بسیار کاربرد دارد. چهار سال بعد تحقیقاتی نسبتاً وسیع انجام شد که روشی بود که در آن عامل فوم ساز را مستقیماً به فلز نیم گداخته اضافه می کردند. سود این روش تولید بسیار ارزان تر بود.
روش ساختن فلزات فوم شده به چهار دسته مهم تقسیم می شود:
دسته اول: مربوط به فوم هاییست که در حقیقت تنها ترکیباتی از موادی هستند که برای تولید فضاهای خاص استفاده می شوند. به عنوان مثال: پودرهای فلزی یا فیبرهای متراکم. فوم هایی که با این روش ساخته می شوند از کیفیت پایینی برخوردارند نوع قابل اعتمادتر تولید نفوذی است که در آن اشکال متخلخل ساخته می شوند و فلزهای آب شده به داخل آن اشکال در قالب ها ریخته می شود و سپس قالب ها را جدا می کنند چون می توان هر چه قدر خواست زمان صرف ساختن یک قالب عالی و بی نقص نمود. این روش برای ساختارهای کیفیت بالای فوم های سلول باز استفاده می شود و نکته منفی این روش گران تمام شدن آن و پیچیده بودنش است و تنها برای ساختن اندازه های کوچک فوم مناسب هستند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفمواد فومی خانواده از مواد نو به شمار می روند و بر اساس دسته بندی های اخیر مواد توسط مهندسین مواد گروهی جدید به شمار می رود. دانشمندان در سال های اخیر در تلاش برای ایجاد تخلخل در فلزات بودند که این تلاش ها منجر به تولید فوم های فلزی شد.
اولین تلاش برای رسیدن به فوم های فلزی سال ۱۹۸۴ انجام شد. ( توسط بنجامین سوسنیک ) روشی که این فرد به کار برد این بود که یک آلیاژ فلزی چند فازی را گرما داده تا یکی از اجزا بخار شده و بقیه اجزا فقط ذوب شدند و با برقراری فشار، گاز به وجود آمده از مایع خارج نمی شود و باسرد کردن ناگهانی، فومی جامد پر از منافذ به دست می آید؛ که در نهایت این فرایند به علت گران تمام شدن به طور وسیعی مورد استفاده قرار نگرفت.
در سال ۱۹۵۰ اولین سلول فوم فلزی باز تولید شد که شامل پراکندن آلومینیوم مذاب در دانه های توده نمکی فشرده شده است که بعد از آن با روش های مختلفی نمک را حل کرده تا منفذهایی باقی بماند. این متد از متد قبلی قابل اطمینان تر بوده اما همانند متد قبلی استفاده گسترده از آن امکان پذیر نبود.
استفاده از عامل فومی به سال ۱۹۵۹ برمی گردد. در آن زمان گروهی تصمیم گرفتند برای تولید فوم فلزی، فلز پودری را با پودر فلز فومی مخلوط کنند. بر این اساس که در دمای ذوب عامل فومی تجزیه شده و به صورت گاز درآمده و باعث ایجاد فوم فلزی می شود. فلز هیدروژن دار ( مخصوصاً هیدرات تیتانیوم ) که در دمای پایین به سهولت به فلز و گاز هیدروژن تجزیه می شود در این روش بسیار کاربرد دارد. چهار سال بعد تحقیقاتی نسبتاً وسیع انجام شد که روشی بود که در آن عامل فوم ساز را مستقیماً به فلز نیم گداخته اضافه می کردند. سود این روش تولید بسیار ارزان تر بود.
روش ساختن فلزات فوم شده به چهار دسته مهم تقسیم می شود:
دسته اول: مربوط به فوم هاییست که در حقیقت تنها ترکیباتی از موادی هستند که برای تولید فضاهای خاص استفاده می شوند. به عنوان مثال: پودرهای فلزی یا فیبرهای متراکم. فوم هایی که با این روش ساخته می شوند از کیفیت پایینی برخوردارند نوع قابل اعتمادتر تولید نفوذی است که در آن اشکال متخلخل ساخته می شوند و فلزهای آب شده به داخل آن اشکال در قالب ها ریخته می شود و سپس قالب ها را جدا می کنند چون می توان هر چه قدر خواست زمان صرف ساختن یک قالب عالی و بی نقص نمود. این روش برای ساختارهای کیفیت بالای فوم های سلول باز استفاده می شود و نکته منفی این روش گران تمام شدن آن و پیچیده بودنش است و تنها برای ساختن اندازه های کوچک فوم مناسب هستند.
wiki: فوم فلزی