فیلم نوآر. فیلم نوآر ( /nwɑːr/ ; فرانسوی: ) ( واژه مصوب فرهنگستان: فیلم سیاه ) [ ۱] یک اصطلاح سینمایی است که در اصل برای توصیف درام های جنایی سبک پرداخته و بدبینانه هالیوودی، استفاده می شود. دوره فیلم نوآر کلاسیک هالی وود عموماً از ۱۹۴۰ تا ۱۹۵۹ است. نوآر در فرانسوی به معنی سیاه است.
فیلم نوآرهای این دوره اغلب با فیلم برداری سیاه وسفید و نورپردازی پُرسایه روشن شناخته می شوند. ریشه سبک بصری فیلم نوآر به سینمای اکسپرسیونیسم آلمان می رسد. فیلم نوآر را نخستین بار در ۱۹۴۶ نینو فرانک دربارهٔ فیلم های آمریکایی به کار برد، گرچه آن زمان در فیلم سازی آمریکا رواج پیدا نکرد. در دوره کلاسیک، بیشتر فیلم های این سبک، ملودرامهای جنایی بودند. ساخت فیلم نوآر به هالیوود محدود نماند و در چندین دوره، ازجمله دورهٔ کلاسیک، در اروپا، آمریکای لاتین و آسیا نیز ساخته شد.
برخلاف دیگر ژانرها مانند وسترن که به راحتی می شود آن ها را تعریف و طبقه بندی کرد، سبک نوآر همواره ابهام آمیز و معماگونه بوده و با هر طبقه بندی ناسازگار بوده است. این که آیا نوآر یک ژانر است یا مجموعه ای منسجم از فیلم ها، بی پاسخ مانده است.
نوآر را نخستین بار نینو فرانک در ۱۹۴۶ به کار برد. البته این اصطلاح تا مدت ها رواج نیافت و زمانی گذشت تا وارد بحث های تئوریک سینمایی شود. سرانجام در دهه ۷۰ بود که نوآر، گسترده استفاده شد.
در ۱۹۵۵ ریمون بورد و اِتیِن شامتون در مقاله ای تاریخی با نام «چشم انداز فیلم نوآر آمریکایی» ادعا کردند که در ۱۹۴۶ سینماروهای فرانسوی به برخی فیلم های آمریکایی برخوردند که در سال های جنگ ندیده بودند. آثاری که به قول آن ها در لحن ناروال و خشن مشترک بودند. آن ها این فیلم ها را چنین فهرست کردند: کابوس وار، غریب، اروتیک، پُرتعلیق و خشن، بررسی جنایت و جنبه های روان شانسی آن، مأموران فاسد، قهرمانان مردّد، لکاته گان و …
سینمای نوآر، خاص و به شدت سبک مند است. در دوران کلاسیک معمولاً شخصیت های اول این آثار، منزوی و به شدت کلبی مسلک بودند که شاید بتوان هامفری بوگارت را نماد آن ها دانست. تعریف فیلم نوآر وام دار اوست.
زیبایی شناسی نوآر سنتی شاید بیش از هر چیز از اکسپرسیونیسم آلمانی اثر گرفته باشد. اکسپرسیونیسم، جریانی هنری در آلمانِ ۱۹۱۰ تا ۱۹۲۰ بود که در نقاشی، تئاتر، عکاسی، مجسمه سازی، معماری و سینما حضور داشت. برخی از تکنیک ها و شاخص های آن که کمتر مورد مناقشه اند و در واقع مؤلفه های فیلم نوآر شده اند، چنینند:
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلففیلم نوآرهای این دوره اغلب با فیلم برداری سیاه وسفید و نورپردازی پُرسایه روشن شناخته می شوند. ریشه سبک بصری فیلم نوآر به سینمای اکسپرسیونیسم آلمان می رسد. فیلم نوآر را نخستین بار در ۱۹۴۶ نینو فرانک دربارهٔ فیلم های آمریکایی به کار برد، گرچه آن زمان در فیلم سازی آمریکا رواج پیدا نکرد. در دوره کلاسیک، بیشتر فیلم های این سبک، ملودرامهای جنایی بودند. ساخت فیلم نوآر به هالیوود محدود نماند و در چندین دوره، ازجمله دورهٔ کلاسیک، در اروپا، آمریکای لاتین و آسیا نیز ساخته شد.
برخلاف دیگر ژانرها مانند وسترن که به راحتی می شود آن ها را تعریف و طبقه بندی کرد، سبک نوآر همواره ابهام آمیز و معماگونه بوده و با هر طبقه بندی ناسازگار بوده است. این که آیا نوآر یک ژانر است یا مجموعه ای منسجم از فیلم ها، بی پاسخ مانده است.
نوآر را نخستین بار نینو فرانک در ۱۹۴۶ به کار برد. البته این اصطلاح تا مدت ها رواج نیافت و زمانی گذشت تا وارد بحث های تئوریک سینمایی شود. سرانجام در دهه ۷۰ بود که نوآر، گسترده استفاده شد.
در ۱۹۵۵ ریمون بورد و اِتیِن شامتون در مقاله ای تاریخی با نام «چشم انداز فیلم نوآر آمریکایی» ادعا کردند که در ۱۹۴۶ سینماروهای فرانسوی به برخی فیلم های آمریکایی برخوردند که در سال های جنگ ندیده بودند. آثاری که به قول آن ها در لحن ناروال و خشن مشترک بودند. آن ها این فیلم ها را چنین فهرست کردند: کابوس وار، غریب، اروتیک، پُرتعلیق و خشن، بررسی جنایت و جنبه های روان شانسی آن، مأموران فاسد، قهرمانان مردّد، لکاته گان و …
سینمای نوآر، خاص و به شدت سبک مند است. در دوران کلاسیک معمولاً شخصیت های اول این آثار، منزوی و به شدت کلبی مسلک بودند که شاید بتوان هامفری بوگارت را نماد آن ها دانست. تعریف فیلم نوآر وام دار اوست.
زیبایی شناسی نوآر سنتی شاید بیش از هر چیز از اکسپرسیونیسم آلمانی اثر گرفته باشد. اکسپرسیونیسم، جریانی هنری در آلمانِ ۱۹۱۰ تا ۱۹۲۰ بود که در نقاشی، تئاتر، عکاسی، مجسمه سازی، معماری و سینما حضور داشت. برخی از تکنیک ها و شاخص های آن که کمتر مورد مناقشه اند و در واقع مؤلفه های فیلم نوآر شده اند، چنینند:
wiki: فیلم نوآر