قالی آذربایجانی. قالی های آذربایجانی ( به ترکی آذربایجانی: Azərbaycan xalçaları ) - جزوی از هنر قالی بافی شرقی. قالی آذربایجانی در ماه نوامبر سال ۲۰۱۰ میلادی از سوی «یونسکو» به عنوان میراث فرهنگی ناملموس ثبت گردیده است. [ ۱] [ ۲]
«هرودوت»، «کلودالیان»، «کسنوفون» و دیگر مورخان دنیای باستانی اطلاعاتی در مورد قالی های آذربایجانی داده اند. در دوران ساسانیان ( فیمابین قرون ۳–۷ ) هنر قالی بافی در آذربایجان رشد چشمگیری کرد. در دوران مذکور، از ابریشم و نخ های طلایی و نقره ای قالی های نفیسی بافته شد. «موسی کالانکاتلی» تاریخدان آلبانی ( قرن ۷ ) نیز در آثار خود از نخ های ابریشمی و فرش های رنگارنگی که آن روزگار در آذربایجان بافته می شد، سخن گشوده و آن ها را به حضور خوانندگان تقدیم نموده است. تولید فرش هایی که با استفاده از نخ های زرین و نقره ای و جواهرات انجام می شد، در قرن های ۱۶–۱۷ جنبهٔ سنتی به خود گرفت. مراکز تولیدی اصلی قالی های بدون بخویی که در قرون وسطی از نخ های زرین و نقره ای بافته می شد، شهرهای «تبریز»، «شماخی» و «بَرده» بودند. نوع ویژه فرش های موسوم به «زربفت» از اینکه برای ملوک الطوایفیان تهیه می شده اند، گرانبها بودند. «آنتونی جنکینسون» جهانگرد انگلیسی که در قرن ۱۶ به آذربایجان مسافرت کرده بود، در مورد قالی های بافته شده از نخ های طلایی و نقره ای موجود در مقر تابستانی «عبدالله خان» در شهر «شاماخی» اطلاع داده است. «یان ستریتس» جهانگرد هلندی که در قرن ۱۷ به آذربایجان مسافرت داشت، نوشتارهایی در مورد زین اسب حاکم شهر «شاماخی» که با برخورداری از نخ های طلایی و جواهرات گرانبها بافته و مزین گردیده بود، نگاشته است.
اطلاعات و معلومات درخور توجه و جالب دربارهٔ قالی ها و مشخصات هنری آن ها در مراجع مکتوب متعلق به قرون وسطی آمده است. مؤلف نامعلوم در اثر «حدود العالم» ( مرزهای جهان ) متعلق به قرن ۱۰ از قالیچه ها و زین های بافته شده در «موغان»، زیلوهای «نخجوان» خبر می دهند. افزون بر این، در حماسهٔ «کتاب دَده قرقود» فرش های ابریشمی آذربایجانی، در آثار «اب الاولی گنجوی»، «نظامی گنجوی» و «خاقانی» قالی های بخویی و بدون بخو ذکر شده است.
در قرن های ۱۳–۱۴ میلادی محصولات قالی بافی فراوانی از آذربایجان به کشورهای خارجی صادر می گردیده است. قالی های شهیر آذربایجانی که با زیورآلات ملیح و چشم نواز و قلابدوزی های لطیف و نفیس خود توجه ها را جذب می کند، در آثار و مینیاتورهای مصوران اروپایی نیز انعاکاس خود را یافته است. در قرن ۱۵ نقاشان هلندی «هانس مملینگ»، «یان وان آیک» و «هانس هلبی» ( قرن ۱۵ ) نقاش آلمانی به ترتیب قالی «شیروان» را در پتره «مریم با نوزاد خود»، قالی «زِیوِه» را در اثر «مریم مقدس» و قالی های «قازاخ» را در اثر «سفرا» نقاشی نموده اند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلف«هرودوت»، «کلودالیان»، «کسنوفون» و دیگر مورخان دنیای باستانی اطلاعاتی در مورد قالی های آذربایجانی داده اند. در دوران ساسانیان ( فیمابین قرون ۳–۷ ) هنر قالی بافی در آذربایجان رشد چشمگیری کرد. در دوران مذکور، از ابریشم و نخ های طلایی و نقره ای قالی های نفیسی بافته شد. «موسی کالانکاتلی» تاریخدان آلبانی ( قرن ۷ ) نیز در آثار خود از نخ های ابریشمی و فرش های رنگارنگی که آن روزگار در آذربایجان بافته می شد، سخن گشوده و آن ها را به حضور خوانندگان تقدیم نموده است. تولید فرش هایی که با استفاده از نخ های زرین و نقره ای و جواهرات انجام می شد، در قرن های ۱۶–۱۷ جنبهٔ سنتی به خود گرفت. مراکز تولیدی اصلی قالی های بدون بخویی که در قرون وسطی از نخ های زرین و نقره ای بافته می شد، شهرهای «تبریز»، «شماخی» و «بَرده» بودند. نوع ویژه فرش های موسوم به «زربفت» از اینکه برای ملوک الطوایفیان تهیه می شده اند، گرانبها بودند. «آنتونی جنکینسون» جهانگرد انگلیسی که در قرن ۱۶ به آذربایجان مسافرت کرده بود، در مورد قالی های بافته شده از نخ های طلایی و نقره ای موجود در مقر تابستانی «عبدالله خان» در شهر «شاماخی» اطلاع داده است. «یان ستریتس» جهانگرد هلندی که در قرن ۱۷ به آذربایجان مسافرت داشت، نوشتارهایی در مورد زین اسب حاکم شهر «شاماخی» که با برخورداری از نخ های طلایی و جواهرات گرانبها بافته و مزین گردیده بود، نگاشته است.
اطلاعات و معلومات درخور توجه و جالب دربارهٔ قالی ها و مشخصات هنری آن ها در مراجع مکتوب متعلق به قرون وسطی آمده است. مؤلف نامعلوم در اثر «حدود العالم» ( مرزهای جهان ) متعلق به قرن ۱۰ از قالیچه ها و زین های بافته شده در «موغان»، زیلوهای «نخجوان» خبر می دهند. افزون بر این، در حماسهٔ «کتاب دَده قرقود» فرش های ابریشمی آذربایجانی، در آثار «اب الاولی گنجوی»، «نظامی گنجوی» و «خاقانی» قالی های بخویی و بدون بخو ذکر شده است.
در قرن های ۱۳–۱۴ میلادی محصولات قالی بافی فراوانی از آذربایجان به کشورهای خارجی صادر می گردیده است. قالی های شهیر آذربایجانی که با زیورآلات ملیح و چشم نواز و قلابدوزی های لطیف و نفیس خود توجه ها را جذب می کند، در آثار و مینیاتورهای مصوران اروپایی نیز انعاکاس خود را یافته است. در قرن ۱۵ نقاشان هلندی «هانس مملینگ»، «یان وان آیک» و «هانس هلبی» ( قرن ۱۵ ) نقاش آلمانی به ترتیب قالی «شیروان» را در پتره «مریم با نوزاد خود»، قالی «زِیوِه» را در اثر «مریم مقدس» و قالی های «قازاخ» را در اثر «سفرا» نقاشی نموده اند.
wiki: قالی آذربایجانی