در قحطی ۱۹۴۳ بنگال ( بنگالی: পঞ্চাশের মন্বন্তর ) استان بنگال راج بریتانیا ( بنگال غربی، ادیشا، بیهار و بنگلادش امروزی ) در جریان جنگ جهانی دوم حدود ۳ میلیون نفر ( بین ۱/۵ تا ۴ میلیون ) از ۶۰ میلیون جمعیت بنگال بر اثر قحطی مردند. [ ۱] [ ۲] مرگ ها ناشی از گرسنگی، سوءتغذیه و بیماری بوده است. نیمی از قربانیان پس از در دسترس قرار گرفتن غذا در دسامبر ۱۹۴۳ بر اثر بیماری مردند. [ ۳] [ ۴] عقیده کلی اینست که علت قحطی، کاهش شدید تولید مواد غذایی و صادرات غلات به خارج است. [ ۵] [ ۶] گرچه برخی منابع این مطلب را رد می کنند. [ ۳] همانند قحطی های قبلی[ ۷] مشاغلی مانند هنرمندان یا مشاغل میان رده مانند نجار بیشترین آسیب را در قحطی دیدند، زیرا مردم تمام دارایی شان را خرج سیر شدن خود می کردند. [ ۸] قحطی همچنین خرابی اقتصادی و اجتماعی گسترده شد و میلیون ها نفر به فلاکت افتادند. [ ۹]
ابتدا قحطی کوچکی در سال ۴۱–۱۹۴۰ رخ داد اما توسط دولت کنترل شد. [ ۱۰] قیمت غذا افزایش یافت و حکومت مجبور شد قوانین کنترل قیمت را اجرا نماید. [ ۱۱]
به مرور تقاضا بیشتر و منابع کمتر شدند. در سال ۱۹۴۲ امواج جزر و مد، سیل، باد و باران مزارع زیادی را نابود کردند، ذخایر را ازمیان بردند و ۱۴۵۰۰ انسان و ۱۹۰۰۰ گاو تلف شدند. [ ۱۲] [ ۱۳] خانه و زندگی حدود ۲٫۵ بنگالی تخریب و نابود گردید[ ۱۴] نوعی آفت به نام «خال قهوه ای» به محصول باقی مانده برنج آسیب جدی زد. [ ۱۵]
از طرفی محصول زیادی هم در انبارها نبود. زیرا کمپانی هند شرقی بر اساس «پیمان الله آباد» حدود ۵۰ درصد محصول کشاورزان را به صورت خراج جمع آوری می کرد. [ ۱۶] بطوریکه در مارس سال ۱۹۴۳ شهر کلکته، دومین شهر بزرگ جهان، تنها به اندازه دو هفته مواد غذایی در انبار داشت. . [ ۱۷]
وارد کردن برنج از برمه ( میانمار ) نیز ممکن نبود. زیرا ژاپن در برمه با انگلیس در بنگال مشغول جنگ بودند. [ ۱۸] [ ۱۹]
محصول مازاد دیگر نقاط هند نیز صرف ارتش بریتانیا می شد و چیزی به بنگال نمی رسید. ضمن اینکه به دلیل سیاست انگلیسی «تفرقه بینداز و حکومت کن»، مردم هندو نسبت به سرنوشت مسلمانان بنگال بی تفاوت بوده و حتی گاهی از ارسال کمک به سوی آن ها جلوگیری می کردند. [ ۲۰] [ ۲۱] [ ۲۲] وینستون چرچیل. به طرز عجیبی دربارهٔ قحطی سال ۱۹۴۳ که جمعیت بنگال را به کام مرگ می کشید، سنگدل بود. وی بارها محموله کمک های پزشکی و مواد غذایی را که برای رسیدن به دست قربانیان بنگالی راهی این منطقه شده بود، به سمت سربازان اروپایی هدایت می کرد که هیچ مشکلی از نظر تدارکاتی نداشتند. . [ ۲۳] [ ۲۴] [ ۲۵]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفابتدا قحطی کوچکی در سال ۴۱–۱۹۴۰ رخ داد اما توسط دولت کنترل شد. [ ۱۰] قیمت غذا افزایش یافت و حکومت مجبور شد قوانین کنترل قیمت را اجرا نماید. [ ۱۱]
به مرور تقاضا بیشتر و منابع کمتر شدند. در سال ۱۹۴۲ امواج جزر و مد، سیل، باد و باران مزارع زیادی را نابود کردند، ذخایر را ازمیان بردند و ۱۴۵۰۰ انسان و ۱۹۰۰۰ گاو تلف شدند. [ ۱۲] [ ۱۳] خانه و زندگی حدود ۲٫۵ بنگالی تخریب و نابود گردید[ ۱۴] نوعی آفت به نام «خال قهوه ای» به محصول باقی مانده برنج آسیب جدی زد. [ ۱۵]
از طرفی محصول زیادی هم در انبارها نبود. زیرا کمپانی هند شرقی بر اساس «پیمان الله آباد» حدود ۵۰ درصد محصول کشاورزان را به صورت خراج جمع آوری می کرد. [ ۱۶] بطوریکه در مارس سال ۱۹۴۳ شهر کلکته، دومین شهر بزرگ جهان، تنها به اندازه دو هفته مواد غذایی در انبار داشت. . [ ۱۷]
وارد کردن برنج از برمه ( میانمار ) نیز ممکن نبود. زیرا ژاپن در برمه با انگلیس در بنگال مشغول جنگ بودند. [ ۱۸] [ ۱۹]
محصول مازاد دیگر نقاط هند نیز صرف ارتش بریتانیا می شد و چیزی به بنگال نمی رسید. ضمن اینکه به دلیل سیاست انگلیسی «تفرقه بینداز و حکومت کن»، مردم هندو نسبت به سرنوشت مسلمانان بنگال بی تفاوت بوده و حتی گاهی از ارسال کمک به سوی آن ها جلوگیری می کردند. [ ۲۰] [ ۲۱] [ ۲۲] وینستون چرچیل. به طرز عجیبی دربارهٔ قحطی سال ۱۹۴۳ که جمعیت بنگال را به کام مرگ می کشید، سنگدل بود. وی بارها محموله کمک های پزشکی و مواد غذایی را که برای رسیدن به دست قربانیان بنگالی راهی این منطقه شده بود، به سمت سربازان اروپایی هدایت می کرد که هیچ مشکلی از نظر تدارکاتی نداشتند. . [ ۲۳] [ ۲۴] [ ۲۵]
wiki: قحطی ۱۹۴۳ بنگال