قصد امر

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] قصد امر به قصد اطاعت امر شارع هنگام اقدام به عمل اطلاق می شود.
قصد امر، یکی از مصادیق قصد قربت ، و به معنای اقدام به انجام عمل، به قصد اطاعت فرمان شارع است، زیرا وی اهلیت و شایستگی اطاعت را دارد؛ به بیان دیگر، التفات به امر مولا و انجام عمل به انگیزه امتثال امر مولا را قصد امر گویند.
در کتاب اصطلاحات الاصول
در کتاب « اصطلاحات الاصول » آمده است:«ثم ان الاتیان القربی الذی به یکون العمل عبادیا و یسمی بالتعبدی، علی انحاء؛ الاول: الاتیان به بقصد الامر». در جواز و یا عدم جواز اعتبار قصد امر در متعلق امر، میان اصولی ها اختلاف است؛ بعضی با استناد به دلایلی هم چون لزوم دور و تقدم شیء بر خود، به امتناع ذاتی آن اعتقاد دارند. (نظر مرحوم « آخوند خراسانی » و «نایینی» همین است، ولی مرحوم «آخوند» از دور، تقریری دارد که با تقریر مرحوم « نایینی » تفاوت دارد).عده ای بر این باورند که اعتبار قصد امر در متعلق امر، امتناع بالغیر دارد.جمعی نیز به جواز آن معتقد هستند.
جایگاه بحث
اختلاف در جواز یا عدم جواز اخذ قصد امر در متعلق امر ، در جایی فرض دارد که اعتبار قصد امتثال امر در مامور به ، از طریق امر واحد بیان شود؛ ولی اگر با امر ثانوی بیان شود، هیچ گونه محذوری نخواهد داشت.

پیشنهاد کاربران

بپرس