قهوهٔ فوری[ ۱] یا قهوه آماده یا پودر قهوه، یک نوع نوشیدنی از دانه های قهوه فرآوری شده است. قهوه فوری را به صورت تجاری با یکی از روش های خشک کردن انجمادی یا خشک کردن پاششی تولید می کنند که می توان با بازگرداندن رطوبت، آن را آماده مصرف نمود. [ ۲] قهوه فوری به صورت مایع غلیظ نیز تولید می شود که به آن قهوه محلول می گویند. از مزایای قهوه های فوری می توان به سرعت آماده سازی بالا، وزن و حجم کم در مقایسه با دانه قهوه و عمر مفید طولانی اشاره کرد. هر چند اگر قهوه فوری در محل خشک نگهداری نشود، قابلیت فاسد شدن را دارد.
قهوه فوری یا قهوه محلول در سال ۱۸۹۰ توسط دیوید استرنج در شهر اینورکارگیل، نیوزیلند، تحت شماره ثبت اختراع ۳۵۱۸ ثبت شده است. [ ۳] این محصول با نام تجاری «قهوهٔ استرنج» و با استناد به فرایند ثبت اختراع «خشک کردن با هوای گرم» فروخته شد. همچنین یک دانشمند ژاپنی به نام ساتوری کاتو که در شیکاگو مشغول به کار بود، اختراع مشابهی را در سال ۱۹۰۱ به ثبت رساند. کمی بعدتر جورج لوئیس واشینگتن روش دیگری برای تولید قهوه فوری ارائه داد و در سال ۱۹۱۰ شروع به بازاریابی برای آن نمود. در سال ۱۹۳۸، شرکت نسکافه یک فرایند بسیار پیشرفته برای تولید قهوه فوری ارائه داد. این روزها مارک هایی مانند نسکافه، جاکوبز، اینترنشنال رست، های فایو ، اکسترا، ماکسول هاوس، روبرت تیمس، استارباکس از نام های مطرح و محبوب در تولید قهوه فوری هستند.
قهوه فوری به صورت پودر یا دانه های ریز ( فرم گرانول ) و غالباً در ظروف شیشه ای، بسته های پلاستیکی یا قوطی در بازار ارائه می شود. مصرف کننده نهایی با اضافه کردن آب داغ به پودر به میزان دلخواه، غلطت نوشیدنی خود را تنظیم می کند. راه جدیدتر مصرف آن استفاده از کیسه های قهوه است که شبیه به کیسه های چای می باشند. قهوه فوری همچنین جهت تهیه انواع آیس کافی ها مانند فراپهٔ یونانی به کار می رود.
در برخی کشورها مانند پرتغال، اسپانیا و هند از شیر داغ به جای آب داغ در تهیه نوشیدنی نهایی استفاده می شود. در مناطق دیگر مانند کره جنوبی، قهوه فوری با پودر مکمل قهوه و شکر ترکیب شده و با نام کافی میکس عرضه می گردد. [ ۴] قهوه فوری در بریتانیا در طول جنگ جهانی دوم محبوبیت یافت و همچنان بیش از ۷۵ درصد از قهوه خریداری شده برای مصارف خانگی در بریتانیا را شامل می شود. این مقدار در آمریکا و فرانسه کمتر از ۱۰ درصد و در ایتالیا کمتر از یک درصد است. [ ۵]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفقهوه فوری یا قهوه محلول در سال ۱۸۹۰ توسط دیوید استرنج در شهر اینورکارگیل، نیوزیلند، تحت شماره ثبت اختراع ۳۵۱۸ ثبت شده است. [ ۳] این محصول با نام تجاری «قهوهٔ استرنج» و با استناد به فرایند ثبت اختراع «خشک کردن با هوای گرم» فروخته شد. همچنین یک دانشمند ژاپنی به نام ساتوری کاتو که در شیکاگو مشغول به کار بود، اختراع مشابهی را در سال ۱۹۰۱ به ثبت رساند. کمی بعدتر جورج لوئیس واشینگتن روش دیگری برای تولید قهوه فوری ارائه داد و در سال ۱۹۱۰ شروع به بازاریابی برای آن نمود. در سال ۱۹۳۸، شرکت نسکافه یک فرایند بسیار پیشرفته برای تولید قهوه فوری ارائه داد. این روزها مارک هایی مانند نسکافه، جاکوبز، اینترنشنال رست، های فایو ، اکسترا، ماکسول هاوس، روبرت تیمس، استارباکس از نام های مطرح و محبوب در تولید قهوه فوری هستند.
قهوه فوری به صورت پودر یا دانه های ریز ( فرم گرانول ) و غالباً در ظروف شیشه ای، بسته های پلاستیکی یا قوطی در بازار ارائه می شود. مصرف کننده نهایی با اضافه کردن آب داغ به پودر به میزان دلخواه، غلطت نوشیدنی خود را تنظیم می کند. راه جدیدتر مصرف آن استفاده از کیسه های قهوه است که شبیه به کیسه های چای می باشند. قهوه فوری همچنین جهت تهیه انواع آیس کافی ها مانند فراپهٔ یونانی به کار می رود.
در برخی کشورها مانند پرتغال، اسپانیا و هند از شیر داغ به جای آب داغ در تهیه نوشیدنی نهایی استفاده می شود. در مناطق دیگر مانند کره جنوبی، قهوه فوری با پودر مکمل قهوه و شکر ترکیب شده و با نام کافی میکس عرضه می گردد. [ ۴] قهوه فوری در بریتانیا در طول جنگ جهانی دوم محبوبیت یافت و همچنان بیش از ۷۵ درصد از قهوه خریداری شده برای مصارف خانگی در بریتانیا را شامل می شود. این مقدار در آمریکا و فرانسه کمتر از ۱۰ درصد و در ایتالیا کمتر از یک درصد است. [ ۵]
wiki: قهوه فوری