لا ماژور

لا ماژور ( انگلیسی: A major ) با مخفف ( A ) تنالیته ایست بر پایه نت «لا» و فواصل آن بر اساس گام ماژور است.
گام لا ماژور از نت های لا، سی، دو دیز، ر، می، فا دیز و سل دیز تشکیل شده و علامت «سرکلید» آن شامل ۳ «دیز» است.
تنالیته همسایه آن فا دیز مینور و تنالیته موازی آن لا مینور است.
گرچه این تنالیته در ادبیات سمفونیک متداول تر از تنالیته ای دارای تعداد بیشتر دیز است، سمفونی های نوشته شده در این تنالیته کمتر از سل ماژور یا ر ماژور هستند. سمفونی شماره ۷ اثر بتهوون، سمفونی شماره ۶ بروکنر و سمفونی شماره ۴ اثر فلیکس مندلسون سمفونی های لا ماژور دوره رمانتیک را شامل می شوند. کنسرتو کلارینت و کوینتت کلارینت موتسارت هر دو در لا ماژور هستند و به طور کلی موتسارت علاقه داشت بیشتر از تنالیته لا ماژور برای کلارینت استفاده کند در کنار گام های بمل دار.
لا ماژور در موسیقی مجلسی بیشتر مورد استفاده قرار می گیرد. یوهانس برامس و سزار فرانک سونات های لا ماژوری برای ویلن نوشته اند.
کریستین فردریش دانیل شوبرت معتقد بود لا ماژور تنالیته ای مناسب برای بیان عشق معصومانه، امید دیدار دوباره معشوق هنگام سفر کردن، طراوت جوانی و اعتماد به خدا است.