لباس زیر زنانه یا لانژری ( به انگلیسی: Lingerie ) ( فرانسوی: ( شنیدن ) ) نوعی از پوشاک های عمدتاً زنانه است که شامل زیرپوش ( عمدتا سینه بند ) ، لباس خواب و روپوش های سبک می شود. گزینش این نام بیشتر به این دلیل است که این پوشاک جذاب، مد روز یا هر دو هستند. [ نیازمند منبع] در یک نظرسنجی در سال ۲۰۱۵ در ایالات متحده، ۷۵ درصد از زنان و ۲۶ درصد از مردان اعلام کردند که در طول زندگی خود از «لانژری سکسی» استفاده کرده اند. [ ۱]
لباس های زیر زنانه از پارچه های سبک، کش دار، صاف، شفاف یا تزئینی مانند ابریشم، ساتن، لاکرا، چارموز، شیفون یا ( به ویژه و به طور سنتی ) توری ساخته می شوند. این پارچه ها را می توان از الیاف طبیعی مختلف مانند ابریشم، پنبه یا از الیاف مصنوعی مختلف مانند پلی استر یا نایلون تهیه کرد.
لباس زیر زنانه شامل مواردی چون شورت، سوتین، گن، زیر پوش و مواردی از این دست باشد که البته و صرف نظر از تنوع رنگ آن ها، همهٔ موارد یادشده انواع بسیار گوناگونی دارند.
واژه لانژری مستقیم از زبان فرانسوی به معنی پوشاک زیر گرفته شده است و به طور ویژه برای اقلام سبک تر از لباس های زیر زنانه استفاده می شود. [ ۲] واژه فرانسوی در شکل اصلی خود از کلمه فرانسوی linge به معنای "کتانی" یا "لباس" گرفته شده است. [ ۳] استفاده غیررسمی نشان دهنده لباس های جذاب بصری یا حتی شهوانی است. اگرچه بیشتر لباس های زیر زنانه برای پوشیدن زنان طراحی شده اند، برخی از تولیدکنندگان اکنون لباس زیر زنانه را برای مردان نیز طراحی می کنند.
مفهوم لباس زیر به عنوان یک لباس زیر بصری جذاب در اواخر قرن نوزدهم توسعه یافت. لیدی داف گوردون از لوسیل پیشگام در تولید لباس زیر زنانه بود که زنان را از کرست های محدودتر آزاد می کرد. در نیمه اول قرن بیستم، زنان به سه دلیل اصلی لباس زیر می پوشیدند: برای تغییر شکل ظاهری خود ( اول با کرست و بعد با کمربند یا سینه بند ) ، به دلایل بهداشتی و به خاطر حیا. قبل از اختراع کرینولین، لباس زیر زنانه اغلب بسیار بزرگ و حجیم بود.
در اواخر قرن نوزدهم، کرست ها کوچک تر، حجیم تر و منقبض تر شدند و به تدریج جای سینه بند را گرفتند که برای اولین بار در قرن بیستم توسط کاریس کرازبی به ثبت رسید. هنگامی که جنگ جهانی اول آغاز شد، زنان خود را در نقش های کاری مردان یافتند و تقاضا برای لباس های زیر کاربردی تر را ایجاد کردند. تولید کنندگان شروع به استفاده از پارچه های سبک تر و قابل تنفس کردند. در سال ۱۹۳۵، سینه بندها با فنجان های بالشتک دار برای صاف کردن سینه های کوچک به روز شدند و سه سال بعد سوتین های فنری معرفی شدند که سینه ای برآمده را ایجاد کردند. همچنین بازگشتی به کمر کوچکی که با کمربندها به دست می آمد بود. زن دهه ۱۹۴۰ لاغر بود، اما باسن و سینه های خمیده داشت نوک تیز و خوش فرم. در دهه ۱۹۶۰، سیلوئت زنانه همراه با آداب اجتماعی آزاد شد. ظاهر سینه های نوجوانی، باسن باریک و لاغری شدید بود. آندره کورژ اولین کسی بود که بیانیه مد را از فرهنگ جوانان ارائه کرد، زمانی که مجموعه او در سال ۱۹۶۵ چهره های آندروژن و تصویر یک زن مدرن راحت با بدن خود را ارائه داد. [ ۴]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفلباس های زیر زنانه از پارچه های سبک، کش دار، صاف، شفاف یا تزئینی مانند ابریشم، ساتن، لاکرا، چارموز، شیفون یا ( به ویژه و به طور سنتی ) توری ساخته می شوند. این پارچه ها را می توان از الیاف طبیعی مختلف مانند ابریشم، پنبه یا از الیاف مصنوعی مختلف مانند پلی استر یا نایلون تهیه کرد.
لباس زیر زنانه شامل مواردی چون شورت، سوتین، گن، زیر پوش و مواردی از این دست باشد که البته و صرف نظر از تنوع رنگ آن ها، همهٔ موارد یادشده انواع بسیار گوناگونی دارند.
واژه لانژری مستقیم از زبان فرانسوی به معنی پوشاک زیر گرفته شده است و به طور ویژه برای اقلام سبک تر از لباس های زیر زنانه استفاده می شود. [ ۲] واژه فرانسوی در شکل اصلی خود از کلمه فرانسوی linge به معنای "کتانی" یا "لباس" گرفته شده است. [ ۳] استفاده غیررسمی نشان دهنده لباس های جذاب بصری یا حتی شهوانی است. اگرچه بیشتر لباس های زیر زنانه برای پوشیدن زنان طراحی شده اند، برخی از تولیدکنندگان اکنون لباس زیر زنانه را برای مردان نیز طراحی می کنند.
مفهوم لباس زیر به عنوان یک لباس زیر بصری جذاب در اواخر قرن نوزدهم توسعه یافت. لیدی داف گوردون از لوسیل پیشگام در تولید لباس زیر زنانه بود که زنان را از کرست های محدودتر آزاد می کرد. در نیمه اول قرن بیستم، زنان به سه دلیل اصلی لباس زیر می پوشیدند: برای تغییر شکل ظاهری خود ( اول با کرست و بعد با کمربند یا سینه بند ) ، به دلایل بهداشتی و به خاطر حیا. قبل از اختراع کرینولین، لباس زیر زنانه اغلب بسیار بزرگ و حجیم بود.
در اواخر قرن نوزدهم، کرست ها کوچک تر، حجیم تر و منقبض تر شدند و به تدریج جای سینه بند را گرفتند که برای اولین بار در قرن بیستم توسط کاریس کرازبی به ثبت رسید. هنگامی که جنگ جهانی اول آغاز شد، زنان خود را در نقش های کاری مردان یافتند و تقاضا برای لباس های زیر کاربردی تر را ایجاد کردند. تولید کنندگان شروع به استفاده از پارچه های سبک تر و قابل تنفس کردند. در سال ۱۹۳۵، سینه بندها با فنجان های بالشتک دار برای صاف کردن سینه های کوچک به روز شدند و سه سال بعد سوتین های فنری معرفی شدند که سینه ای برآمده را ایجاد کردند. همچنین بازگشتی به کمر کوچکی که با کمربندها به دست می آمد بود. زن دهه ۱۹۴۰ لاغر بود، اما باسن و سینه های خمیده داشت نوک تیز و خوش فرم. در دهه ۱۹۶۰، سیلوئت زنانه همراه با آداب اجتماعی آزاد شد. ظاهر سینه های نوجوانی، باسن باریک و لاغری شدید بود. آندره کورژ اولین کسی بود که بیانیه مد را از فرهنگ جوانان ارائه کرد، زمانی که مجموعه او در سال ۱۹۶۵ چهره های آندروژن و تصویر یک زن مدرن راحت با بدن خود را ارائه داد. [ ۴]
wiki: لباس زیر زنانه