لقیطه

لغت نامه دهخدا

( لقیطة ) لقیطة. [ ل َ طَ ] ( ع ص ) خوار. ( منتهی الارب ). مرد خوار. ( مهذب الاسماء ). || ناکس و فرومایه خواه زن و خواه مرد. || بئر لقیطة؛ چاه کهنه عادی که ناگاه برافتد. لقیط. || بنواللقیطة؛ گروهی است از عرب. ( منتهی الارب ).
لقیطة. [ ل َ طَ ] ( اِ ) چاهی است به اجاء در کنار آن و به بویره معروف است. ( از معجم البلدان ).
لقیطة. [ ل َ طَ ] ( اِخ ) آبی است غنی را و میان آن و مذعا کمتر از دو روز راه باشد. ( از معجم البلدان ).

فرهنگ فارسی

چاهی است به اجائ در کنار آن و به بویره معروف است .

پیشنهاد کاربران

بپرس