لوئیجی دالاپیکولا ( به ایتالیایی: Luigi Dallapiccola ) ( زادهٔ ۳ فوریهٔ ۱۹۰۴ در تریسته، ایتالیا – درگذشتهٔ ۱۹ فوریهٔ ۱۹۷۵ ) نوازندهٔ پیانو و آهنگ ساز ایتالیایی بود.
دالاپیکولا در ۳ فوریهٔ ۱۹۰۴ در تریسته ایتالیا زاده شد. زادگاه او در ابتدا با نام «پیسینو دیستریا» ( پازینِ امروزی ) شناخته می شد که در آن زمان تحت امپراتوری اتریش بود. پس از اتمام تحصیلاتش در فلورانس، به نوازندگی پیانو و آموزش موسیقی پرداخت. با پایان یافتن جنگ جهانی دوم، به آمریکا رفت و چندین سال به آموزش آهنگ سازی در آنجا مشغول شد. او بیشتر از شیوهٔ ۱۲ - نتی برای ساخت قطعات خود بهره می جست. کارهای او شامل چندین آهنگ، یک کنسرتو پیانو، سه اپرا، یک باله و چند قطعهٔ آوازی است.
دالاپیکولا، از جمله آهنگ سازان ایتالیایی است که در ابتدا روش کارش کمی تونالیته بود و از سبک نئوکلاسیکال پیروی می کرد، ولی پس از مدتی به سمت موسیقیِ با تکنیک سریال متمایل شد که در لغت به معنای دنبال هم و یکی از شاخه های موسیقی مدرن است که آرنولد شونبرگ پایه گذار آن بود، در همان زمان ادامه تحصیلاتش در شهر فلورانس، ایتالیا تحت تسلط مجارستان بود و همین موضوع باعث شد که ایتالیایی ها مورد تبعیض قرار گیرند، از آنجایی که پدر لوئیجی سیاستمدار بود، در سال ۱۹۱۷ به گراتس تبعید شد و این موضوع به او موقعیتی داد که بتواند به موسیقی پوئم سمفونیک و اپرای آلمانی علاقه مند شود، پس از شکست ارتش مجارستان به پیزینو، که به دست ایتالیایی ها آزاد شده بود، بازگشت، در ۱۹۱۹ با شنیدن «پلئاس» در بولونیا شیفتهٔ دبوسی آهنگ ساز شد، از ۱۹۳۰ کنسرتهای متعددی را به اتفاق نوازندهٔ ویلن «ماتراسی» برای دفاع از موسیقی مدرن برپا کرد.
لوئیجی دالاپیکولا در ۱۹ فوریهٔ ۱۹۷۵ بر اثر آماس ریوی در فلورانس ایتالیا درگذشت.
دالاپیکولا به شدت تحت تأثیر آنتون وبرن و شونبرگ بود و اثر شاخص او در این زمینه، دیورتمنتو که در سال ۱۹۳۴ تصنیف شد برای خواننده سوپرانو، فلوت، ابوا، کلارینت، ویلن، آلتو و ویلنسل است، پارتینا نیز یکی از مهمترین آثار او به سبک نئو کلاسیکال به شمار می آید، اپرای پریجونیو، تصنیف سال های ۱۹۴۴ تا ۱۹۴۸ را شاهکار او می دانند که در آن برداشتی آزادانه از سریال کرده است، آنالیبرا نیز که تصنیف سال ۱۹۵۴ می باشد برای تکنوازی پیانو نیز کاملاً سریال است، در میان تمامی آهنگ سازان سبک سِریالی ایتالیا، وی موفق تر از همگان بود و بخشی از این توفیق به خاطر علاقه شدید او به موسیقی و اشعار ایتالیایی و بخش دیگر به سبب اپراهای دل انگیزش بود، او که از قریحهٔ دراماتیک زیرکانه و تحریر آوازی دلنشین برخوردار بود، بیشترین شگردهایش را در موسیقی آوازی به کار می برد، اپرای «پرواز در شب» با اقتباس از اگزوپری به سال ۱۹۴۰ و «زندانی» به سال ۱۹۵۰ در فلورانس، جزو آثار ارزشمند تئاتر است، باله «مارسیا»، چند اثر کرال از جمله «جاب» و «سرودهای زندان»، «اینی» و آنا لیبرا از جمله کارهای مشهور او است[ ۱]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدالاپیکولا در ۳ فوریهٔ ۱۹۰۴ در تریسته ایتالیا زاده شد. زادگاه او در ابتدا با نام «پیسینو دیستریا» ( پازینِ امروزی ) شناخته می شد که در آن زمان تحت امپراتوری اتریش بود. پس از اتمام تحصیلاتش در فلورانس، به نوازندگی پیانو و آموزش موسیقی پرداخت. با پایان یافتن جنگ جهانی دوم، به آمریکا رفت و چندین سال به آموزش آهنگ سازی در آنجا مشغول شد. او بیشتر از شیوهٔ ۱۲ - نتی برای ساخت قطعات خود بهره می جست. کارهای او شامل چندین آهنگ، یک کنسرتو پیانو، سه اپرا، یک باله و چند قطعهٔ آوازی است.
دالاپیکولا، از جمله آهنگ سازان ایتالیایی است که در ابتدا روش کارش کمی تونالیته بود و از سبک نئوکلاسیکال پیروی می کرد، ولی پس از مدتی به سمت موسیقیِ با تکنیک سریال متمایل شد که در لغت به معنای دنبال هم و یکی از شاخه های موسیقی مدرن است که آرنولد شونبرگ پایه گذار آن بود، در همان زمان ادامه تحصیلاتش در شهر فلورانس، ایتالیا تحت تسلط مجارستان بود و همین موضوع باعث شد که ایتالیایی ها مورد تبعیض قرار گیرند، از آنجایی که پدر لوئیجی سیاستمدار بود، در سال ۱۹۱۷ به گراتس تبعید شد و این موضوع به او موقعیتی داد که بتواند به موسیقی پوئم سمفونیک و اپرای آلمانی علاقه مند شود، پس از شکست ارتش مجارستان به پیزینو، که به دست ایتالیایی ها آزاد شده بود، بازگشت، در ۱۹۱۹ با شنیدن «پلئاس» در بولونیا شیفتهٔ دبوسی آهنگ ساز شد، از ۱۹۳۰ کنسرتهای متعددی را به اتفاق نوازندهٔ ویلن «ماتراسی» برای دفاع از موسیقی مدرن برپا کرد.
لوئیجی دالاپیکولا در ۱۹ فوریهٔ ۱۹۷۵ بر اثر آماس ریوی در فلورانس ایتالیا درگذشت.
دالاپیکولا به شدت تحت تأثیر آنتون وبرن و شونبرگ بود و اثر شاخص او در این زمینه، دیورتمنتو که در سال ۱۹۳۴ تصنیف شد برای خواننده سوپرانو، فلوت، ابوا، کلارینت، ویلن، آلتو و ویلنسل است، پارتینا نیز یکی از مهمترین آثار او به سبک نئو کلاسیکال به شمار می آید، اپرای پریجونیو، تصنیف سال های ۱۹۴۴ تا ۱۹۴۸ را شاهکار او می دانند که در آن برداشتی آزادانه از سریال کرده است، آنالیبرا نیز که تصنیف سال ۱۹۵۴ می باشد برای تکنوازی پیانو نیز کاملاً سریال است، در میان تمامی آهنگ سازان سبک سِریالی ایتالیا، وی موفق تر از همگان بود و بخشی از این توفیق به خاطر علاقه شدید او به موسیقی و اشعار ایتالیایی و بخش دیگر به سبب اپراهای دل انگیزش بود، او که از قریحهٔ دراماتیک زیرکانه و تحریر آوازی دلنشین برخوردار بود، بیشترین شگردهایش را در موسیقی آوازی به کار می برد، اپرای «پرواز در شب» با اقتباس از اگزوپری به سال ۱۹۴۰ و «زندانی» به سال ۱۹۵۰ در فلورانس، جزو آثار ارزشمند تئاتر است، باله «مارسیا»، چند اثر کرال از جمله «جاب» و «سرودهای زندان»، «اینی» و آنا لیبرا از جمله کارهای مشهور او است[ ۱]
wiki: لوئیجی دالاپیکولا