ماندولین

ماندولین ( به انگلیسی: mandolin، به فرانسوی: mandoline ) سازی است کوچک تر از گیتار و تا حدی گلابی شکل، دارای هشت سیم که دوبه دو به هم جفت شده اند و چهار زوج سیم تشکیل می دهند. رایج ترین کوک برای این سیم های جفت، فاصلهٔ پنجم درست است. [ ۱]
این ساز از خانوادهٔ لوت است و از حدود ۱۶۰۰ به ایتالیا برده شد. ماندولین با مضراب یا زخمه انگشتان نواخته می شود. نه فقط قادر به اجرای نت های کوتاه جدا است، بلکه سیم های زوج آن امکان تعادل بسیار سریع بین دو نت هم فاصله را به وجود می آورد به طوری که افهٔ نسبتاً طویل با نوعی ترمولو منتج می گردد. صفحه انگشت گذاری آن پرده بندی شده است.
شکل ماندولین اشک مانند، دایره ای یا تخم مرغی است و سوراخ صدای آن می تواند شبیه F یا دایره ای شکل باشد، دستهٔ آن پرده گذاری شده و قسمت پشتیِ آن یا مسطح یا دایره ای شکل است.
معمول ترین شکل کوک این ساز همانند ویولن از بم به زیر به صورت سُل - رِ - لا - می است. این ساز توانایی تولید صداهای طولانی را که از ویولن تولید می شود ندارد، و این مشکل به وسیلهٔ نواختن ترِمولو ( همان تکنیکی که در تار و سه تار به آن «ریز» گفته می شود ) برای نواختن آکوردها ونت های طولانی حل شده است.
این ساز گاهی در ارکسترهای اپرایی به کار رفته است؛ مانند اپرای اُتِلو اثر جوزپه وردی. آنتونیو ویوالدی یک کنسرتو برای یک ماندولین ( کنسرتو در ر ماژور اُپوس ۶ شمارهٔ ۳ ) و دو کنسرتو برای دو ماندولین ساخته است. موتسارت در اپرای دون ژوان از آن استفاده کرده است و بتهوون نیز چند سوناتین برای آن نوشته است. نیکولو پاگانینی هم چند سرناد برای این ساز با همراهی گیتار ساخته است.