مانستان

مانِستان اصطلاحی در دین مانوی است که به مرکز عبادت و نیایش گاه های آنان گفته می شد. [ ۱]
واژهٔ مانستان از ترکیب «مان» ( ریشهٔ ماندن ) و «ستان» ( محل و جا ) تشکیل شده و روی هم رفته معنی «اقامت گاه» می دهد، چراکه برگزیدگان مانوی در آن جا بست می نشسته اند. در دوره ساسانی مانستان های زیادی در بابل، خوزستان، خراسان و چین وجود داشته است. آخرین مانستان کشف شدهٔ جهان در چین می باشد و به سال های متاخر قرن هفدهم و اوایل قرن هجدهم میلادی بازمی گردد. در هر مانستان غالبا خانه گاهی ( خانقاه ) برای پذیرایی از گرسنگان، بیماران و درراه ماندگان وجود داشته است. شباهت های زیادی بین مانستان های مانوی و خانقاه های صوفیان هست. [ ۲]
↑ جنبش های مانی و مزدک ↑ «اویغورستان، سرزمین فرهنگ و زبان فارسی». بایگانی شده از اصلی در ۱۱ ژانویه ۲۰۱۲. دریافت شده در ۵ ژوئن ۲۰۱۱.
• مانوی گری
• صفحه هایی که از یادکرد وب با پارامتر وضعیت پیوند استفاده می کنند