مأواگه

لغت نامه دهخدا

مأواگه. [ م َءْگ َه ْ ] ( اِ مرکب ) پناه گاه. جای اقامت و سکونت. اقامتگاه. جایگه :
آمد عجبش که آن چنان مرد
مأواگه خود خراب چون کرد.
نظامی.

فرهنگ فارسی

پناه گاه اقامتگاه

پیشنهاد کاربران

بپرس