محمدعلی شاه ابادی

[ویکی فقه] محمدعلی شاه آبادی. در این مقاله به زندگانی و آثار و اساتید عارف بزرگ مرحوم آیت الله شاه آبادی اشاراتی خواهیم داشت.
در سال ۱۲۹۲ق.
هیات تحریر موسسه فرهنگی مطالعاتی شمس الشموس، آسمانی، شرح زندگانی آیت الله شاه آبادی، ص۷، شمس الشموس، آیین چاپ، سوم، ۱۳۸۳.
میرزا محمد علی شاه آبادی مقدمات علوم حوزوی را درنزد پدر بزرگوارش در اصفهان آموخت، و به فراگیری دیگر علوم از محضر عالمان نامدار همچون مرحوم میرزامحمد هاشم چهار سوقی (صاحب المبانی الاصول) و برادر بزرگ خود آقا شیخ احمد مجتهد بهره برد و پس از آن راهی تهران شد، و در درس میرزا حسن آشتیانی (صاحب بحر الفوائد) درس فقه و اصول را آموخت و از محضر استاد میرزا هاشم گیلانی فلسفه و از میرزا ابوالحسن جلوه، عرفان را فرا گرفت.وی در سال ۱۳۱۰ق. در سن هجده سالگی درجه اجتهادش را از علمای قم دریافت کرد.
جمعی از پژوهشگران حوزه علمیه قم، گلشن ابرار، ج۲، ص۶۰۲، معروف، دوم، دانش، ۱۳۸۲.
محمدعلی شاه آبادی در سال ۱۳۱۲ اولین و بهترین استاد خود یعنی پدر مهربانش را از دست داد، ولی این حادثه تلخ مانع تحصیل او نشد و به ادامهفراگیری علوم اسلامی پرداخت، و پس از مدتی راهی نجف اشرف شدهاز محضر آخوند خراسانی و میرزا حسین خلیلی و دیگر اساتید بهره جست و در سامرا نیز از میرزا محمد تقی شیرازی معروف به میرزای کوچک و میرزای دوم بهره فراوان علمی برد.وی پس از هشت سال اقامت در عتبات عالیات به علت دلتنگی شدید مادر به ایران بازگشت و پس از آن به تهران در خیابان شاه آباد ساکن، و به ترویج علوم و معارف اسلامی و تربیت طلاب پرداخت.
شخصیت عرفانی شاه آبادی
...

[ویکی شیعه] محمدعلی شاه آبادی. محمدعلی بیدآبادی مشهور به شاه آبادی (۱۲۵۴-۱۳۲۸ش) فیلسوف، عارف و فقیه شیعی. وی از اساتید اخلاق و عرفان در حوزه علمیه قم و تهران بود. مشهورترین شاگرد وی امام خمینی است. وی در اعتراض به حرکت های رضاخان ۱۵ ماه در حرم عبدالعظیم حسنی متحصن شد. مهدی شاه آبادی فرزند او از شهدای جنگ تحمیلی عراق علیه ایران است. مدفن او در حرم حضرت عبدالعظیم قرار دارد.
محمد علی بیدآبادی در سال ۱۲۵۴ش در محله حسین آباد اصفهان متولد شد. پدرش میرزا محمد جواد بیدآبادی یکی از علمای آن منطقه بود. مقدمات علوم را نزد پدر آموخته و در کلاس درس برادر بزرگترش (شیخ احمد مجتهد) حاضر شد. در ده سالگی در درس آیة الله میرزا هاشم خوانساری شرکت کرد و درس ریاضیات را از میرزا عبدالرزاق بغایری آموخت.
در سال ۱۳۰۴ق ناصرالدین شاه قاجار، آیة الله بیدآبادی را به همراه دو فرزندش محمدعلی و علی محمد به تهران تبعید کرد. وی در تهران در درس میرزا حسن آشتیانی شرکت نمود و به جلسه درس فلسفه ابوالحسن جلوه راه یافت. در هیجده سالگی به اجتهاد رسید. وی حدود شانزده سال در تهران اقامت کرد و در این مدت علاوه بر تحصیل به تدریس مشغول شد.