مردم کش

لغت نامه دهخدا

مردم کش. [ م َ دُ ک ُ ] ( نف مرکب ) کشنده مردم. آدمکش. قاتل. جلاد. میرغضب :
ز پرده به گیسو بریدش کشان
گرفتار در دست مردم کشان.

فردوسی.

ز نیکی جدا مانده ام زین نشان
گرفتار در دست مردم کشان.

فردوسی.

همی بود گرسیوز بد نشان
ز بیهودگی یار مردم کشان.

فردوسی.

ز مردم کشی ترس باشد بسی
زمردم خوری چون نترسد کسی.

نظامی.

( صفت ) آنکه افراد آدمی را بکشد جلاد میرغضب : ز پرده بگیسو بریدش کشان بر روز بانان و مردم کشان . ( شا )

آدم کش، قاتل، خون ریز.

به کسی که مردم کشی راه می اندازد را گویند