مرکن

لغت نامه دهخدا

مرکن. [ م ِ ک َ] ( ع اِ ) لگن و تغاره بزرگ که در وی جامه شویند. ( منتهی الارب ). تغار و نیم لگن. ( دهار ). اجانه که جامه در آن شویند. ( از اقرب الموارد ). تشت کوچک. لگنچه. ج ، مَراکن. ( اقرب الموارد ) ( منتهی الارب ) :
امروز دومرده پیش گیرد مرکن
فردا گوید تربی از اینجا برکن.
سعدی.
مرکن. [ م ُ رَک ْ ک َ ] ( ع ص )نعت مفعولی از مصدر ترکین. رجوع به ترکین شود. || ضرع مرکن ؛ پستان بزرگ چارپایان گویی که دارای ارکان است. ( از منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). || وزین و سنگین شده. ( از اقرب الموارد ).

فرهنگ فارسی

لاوک، تشت، لاوک که در آن خمیرکنند، تشت که در آن لباس بشویند، مراکن جمع
( اسم ) ۱ - جای شستشوی لباس و غیره . ۲ - تغار بزرگ . ۳ - ظرف غذا : امروز دو مرده بیش گیرد مرکن فردا گوید تربی ( رختت ) از اینجا برکن . ( گلستان )
پستان بزرگ چارپایان

فرهنگ معین

(مِ کَ ) [ ع . ] (اِ. ) ۱ - جای شست و شوی لباس . ۲ - تغار بزرگ .

فرهنگ عمید

لاوک، تشت، تغار.

پیشنهاد کاربران

بپرس