مطربه. [م ُ رِ ب َ ] ( ع ص ) زنی که مردان را به شادی و طرب آرد. ( غیاث ). تأنیث مطرب : دوازده هزار کنیزک در سراهای او بودند از سریه یا مطربه یا خدمتکار. ( فارسنامه ابن البلخی ص 103 ). و رجوع به مطرب شود.
مطربه. [ م َ رَ ب َ ] ( اِخ ) مؤلف آتشکده آذر نویسد: اصلش از دیار فرح بار کاشغر است و در خانه طغان شاه بوده است و در مرثیه آن پادشاه ، پنجاه رباعی را گفته. الحق کمال دارد :
در ماتمت ای شاه سیه شد روزم
بی روی تو دیدگان خود بردوزم
تیغ تو کجاست ای دریغا تا من
خون ریختن از دیده به او آموزم.
( آتشکده آذر چ سنگی ص 351 ).