مطری
لغت نامه دهخدا
مطری. [ م ُ طَرْ را ] ( ع ص ) مطرا. ( ناظم الاطباء ). چوب پرورده در بوی خوش که بدان بخور کنند. ( آنندراج ).
مطری. [ م َ طَ ] ( اِخ ) محمدبن احمدبن محمدبن خلف انصاری سعدی مدنی ( 671 - 741 هَ. ق. ) مکنی به جمال الدین و معروف به مطری. عالم به حدیث و فقه و تاریخ ، والی و نایب قضاء در مدینه وی تاریخی تألیف کرده به نام «التعریف بما اسست الهجرة من معالم دارالهجرة» و در سال 741 در مدینه درگذشته است. ( از اعلام زرکلی ج 3 ص 852 ).
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید