مظفر محمدرضا

مظفّر، محمّدرضا (۱۳۲۰ـ۱۳۸۱ق)
مظفّر، محمّدرضا
عالم دینی عراقی و از پیش گامان نوآوری در آموزش های دینی. در خانواده ای به دنیا آمد که عالمان فراوانی از آن برخاستند. پنج ماه پیش از تولد محمدرضا، پدرش شیخ محمدحسن، از مجتهدان نامدار، وفات یافت. از آغاز جوانی و در حین تحصیل علوم دینی به نواقص نظام آموزشی سنتی دینی مانند آموزش و تدریس بی نظم، نبود مواد درسی منظم و فقدان مدارج و مدارک علمی سازمان یافته پی برد. مظفر در مقابل امواج سهمگین تجدد که نهادها و نظام های سنتی، و به ویژه نهاد آموزش سنتی دینی، را تهدید می کرد احساس مسئولیت می کرد و معتقد بود باید این نهاد، نوسازی و به روز شود، ولی مقاومت های علمای حوزۀ نجف در مقابل او، بسیار جانکاه و توان فرسا بود و شاید اگر این مقاومت ها و موانع نبود وی با فراغ بال بیشتر، گام های استوارتری را برای نوسازی برمی داشت. با این حال کارنامه وی از این حیث درخشان است. تأسیس مرکز نشر و تألیف با هدف تصحیح و بازنویسی کتاب های درسی و در حقیقت اصلاح نظام آموزشی حوزه، وضع برنامه ای عملی برای نظم بخشیدن به آموزش حوزوی و تأسیس دانشکده های علوم دینی و سامان دادن به وضعیت تبلیغ و ارشاد دینی از طریق تأسیس دانشکده وعظ و ارشاد و تلاش برای خرافات زدایی از عمده ترین اقدامات مظفر است. وی با تألیف کتاب های المنطق، اصول فقه (در دو جلد)، و عقائدالامامیه، مواد درسی سه علم پایه ای حوزه ها را به زبان و شیوه ای نو بازنویسی کرد که دو کتاب نخست از کتاب های رسمی درسی در حوزه های علمیه شیعه است. کتاب های دیگری هم از وی به جا مانده است: احلام الیقظه در فلسفه، فلسفۀ ابن سینا، درس گفتارهای فلسفه اسلامی در دانشکدۀ فقه و خاطراتش (این چند کتاب اخیر هنوز چاپ نشده اند).