معلم حسین

[ویکی نور] «حسین معلم»، دهم مهرماه 1324ش در خانواده متدیّن، عالم پرور و ادب دوست معلّم، دیده به جهان گشود. پدر و مادر، او را از حبّ خامس آل عبا (ع)، حسین نامیدند. در 5 سالگی پای به دبستان نهاد و در حلقه دانش آموزان مدرسه منوچهری دامغانی جای گرفت. پس از گذران دوران دبستان، به مقطع دبیرستان وارد شد و طیّ این زمان، سرآمد دانش آموزان فرهیخته دبیرستان فردوسی دامغان بود. وی از کودکی در نزد پدر فاضل خویش، ادب آموخت و در پیشگاه مادر شجاعش، درس زندگی فراگرفت و این کمالات را همه حال، توشه راه علم آموزی اش نمود. سال 1342ش پس از اتمام دوره دبیرستان، عازم خدمت سربازی شد و 24 ماه در کسوت معلّمی به آموختن دانش آموزان روستایی پرداخت. سال 1344 با مدرک دیپلم به استخدام اداره فرهنگ دامغان درآمد و به امر تدریس در روستاهای زرگرآباد و غنی آباد دامغان اهتمام داشت. در عصری دیگر، به دامغان مراجعت کرد و تحت عنوان دبیر دبیرستان های فردوسی و کوروش و مدرس دانشسرای مقدماتی، به ارائه خدمات ارزنده آموزشی و تربیتی پرداخت. سال 1354 در رشته حقوق دانشکده علوم سیاسی و حقوق دانشگاه تهران پذیرفته شد و پس از کسب محضر اساتید مسلّم و ارجمندی همچون دکتر کاتوزیان، دکتر امامی و... به دریافت دانشنامه کارشناسی حقوق از برترین دانشکده حقوق ایران مفتخر گشت.
سال 1356 به همراه جمعی از معلمان انقلابی و متعهد دامغان، انجمن اسلامی معلمان این شهر را بنیان نهاد و در کنار دوست و یار صمیمی اش، شهید حاج سید حسن شاهچراغی، جنایات رژیم پهلوی و وابستگی های سردمداران آن را در مجامع و جلسات گوناگون افشاء می کرد. پس از پیروزی انقلاب، برای مدت کوتاهی از سوی استاندار وقت سمنان به سمت شهردار دامغان منصوب شد و با سامان دادن به اوضاع و احوال شهرداری، شغل اصلی خود یعنی معلّمی را تداوم داد. پذیرش مسئولیت اداره آموزش و پرورش شهرستان شاهرود در سال های آغازین طلوع فجر انقلاب و مصادف با تحرکات عوامل ضدّ انقلاب و... آزمون دیگری برای احراز شایستگی و توانمندی وی بود. او در این هنگام، با حکمت و تدبیری برآمده از آموزه های اسلامی، بر طوفان حوادث فائق آمد و یک سال و نیم از زمانه تثبیت نظام جمهوری اسلامی را به عهدشناسی و مسئولیت مداری در مدیریت آموزش و پرورش شاهرود گذارنید.
ضرورت تدوین مجدد کتب درسی، مسئولان وقت وزارت آموزش و پرورش را به بهره مندی از مراتب دانش و بینش او تشویق کرد تا آن جا که کارشناسی آموزش و پرورش در نظام های جهانی بر عهده وی قرار گرفت و به تألیف کتب ادبیات دوران دبیرستان همراه با برادر اندیشمندش «استاد علی معلم» و دوست فرزانه اش «استاد محمود معارف»22 همت گماشت و در اثنای نگارش این آثار ارزشمند ادبی، ضمن دیدار با حضرت آیت الله خامنه ای، «رئیس جمهور وقت»، از راهنمایی های معظمً له در مسیر تدوین کتب بهره گرفت.
از فعالیت های دیگر وی می توان به تاسیس مجموعه فرهنگی معلم و دبیرستان غیرانتفاعی دخترانه میعاد، همکاری در تدوین برنامه ها با معاونت ایدئولوژی دانشگاه امام حسین(ع)، مدیر مسئول یکی از قدیمی ترین نشریات کودکان و نوجوانان، در دوران پس از انقلاب با نام «جوانه»، تولیت مدرسه علمیه موسویه دامغان و... اشاره نمود.
وی پس از اتمام این ماموریت کاری، به دامغان بازگشت و در کنار اشتغال به معلّمی و کشاورزی، در تاسیس و توسعه دفتر نشر فرهنگ اسلامی و کتابخانه بزرگ قمر بنی هاشم حسینیه حضرت ابوالفضل(ع) دامغان، دوشادوش شهید شاهچراغی و سایر بزرگان این شهر تاریخی، ماندگارترین صفحات از کتاب عمر پربار خویش را رقم زد و این تلاش عالمانه از گذشته تاکنون همچون آفتاب تابنده ای روشنی بخش راه دانش پژوهان و فرزانگان دیار کویری دامغان می باشد و این دفتر و کتابخانه کم نظیر آن که از نخستین رویش های انقلاب اسلامی در دامغانند، توانسته موجد تحولات چشمگیر اجتماعی و موجب اثرات قابل توجه فرهنگی شود.
از ایشان تا به امروز، تعداد 12 اثر به نام های درس ادبیات فارسی، 1360-1363- نقد نیازی، 1370- راز ربّانی، 1372- آتش عشق- آتش و عطش- تصحیح کتاب اعلام دامغان با همکاری دکتر حسن ذوالفقاری منتشر گردیده و کار ترجمه کتاب شریف مفاتیح الجنان به فارسی سلیس و روان توسط این شخصیت عالیقدر، پایان یافته و در آینده ای نزدیک به زیور نشر آراسته خواهد شد.