معماری آینده گرا. معماری آینده گرا ( به انگلیسی: Futurist architecture ) سبکی از معماری است که از سال های ۱۹۱۶ تحولی بنیادین در شیوه های معماری نوگرایانه به وجود آورد. [ ۱]
یکی از اصول بنیادی این معماری نگاه به دغدغه های امروز بشر در زندگی شهری و طراحی متناسب با زندگی امروزی او است. [ ۲]
آینده گرایی یا فتوریسم جنبشی هنری و ادبی است که در ابتدا توسط شاعر و نویسنده ایتالیایی، فیلیپو توماسو مارینتی در سال ۱۹۰۹ میلادی آغاز شد. او که در این رویه کمی تندرو محسوب می شد همواره به ستایش دنیای نوین، ماشین آلات نو، سرعت و خشونت می پرداخت. فتوریست ها معتقد بودند برای تجسم پویایی باید بر نور و حرکت تأکید بسیار کرد. آن ها از نخستین مدافعان مفهوم جدید فضاهای تصویری بودند. در سال ۱۹۱۴ این جنبش رسماً به حیطهٔ معماری وارد شد. آنتونیو سنت الیا هنرمند ایتالیایی از پیشروان این سبک، مقاله ای با عنوان «معماری آینده گرا» منتشر کرد و این اتفاق آغازی بود برای معماری آینده گرا. [ ۳]
از اصول سبک این معماری می توان به طرد هنجارهای گذشته و استفاده از مصالح جدید و خطوط اریب و بیضوی و عدم استفاده از تزئینات اضافی و الهام از ماشین آلات و هماهنگی با محیط زیست اشاره کرد. برخورد معماران و هنرمندان این سبک با دنیای مدرن غنی کردن زیبای و عظمت آن به زیبایی سرعت است. [ ۴]
اصول فتوریست روی هنر نو و آوانگارد قرن بیستم تأثیر بسیاری داشت. این سبک نقطهٔ آغازی برای سبک ساخت گرایی در روسیه محسوب می شود. در کل می توان دو پایهٔ مهم و اساسی را برای این جنبش مدرن در نظر گرفت: یک، اعتقاد به فن آوری و علم و طراحی منطقی و دیگر اعتقاد به سبک رومانتیک و سرعت و هیاهوی مدرن ماشین ها. ساختمان های گروبیوس معروف را می توان نمونه ای بارز از این سبک به شمار آورد که تعبیرهای متفاوتی از تمدن شهری و فن آوری قرن بیستم را ارائه می دهند. [ ۵]
آنتونیو سنت الیا در پروژهٔ خود — «شهر جدید» ( به ایتالیایی: La Citta Nuova ) که مشتمل بر خانه های چندین طبقه و راه های زیرزمینی و هوایی در طبقات مختلف بود — کوشید اصول «حرکت» را به عنوان عامل هنری در طرح شهرهای معاصر معمول دارد. بعدها، در حدود سال ۱۹۶۰ بود که مسئلهٔ عبور و مرور در معماری اهمیت یافت و برای حل آن ناگزیر ساختن جاده ها و خیابان ها در طبقات مختلف پیشنهاد شد و اصول پروژهٔ سنت الیا و کارهای مجسمه مانند کازیمیر مالویچ جانی تازه گرفت. [ ۶]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفیکی از اصول بنیادی این معماری نگاه به دغدغه های امروز بشر در زندگی شهری و طراحی متناسب با زندگی امروزی او است. [ ۲]
آینده گرایی یا فتوریسم جنبشی هنری و ادبی است که در ابتدا توسط شاعر و نویسنده ایتالیایی، فیلیپو توماسو مارینتی در سال ۱۹۰۹ میلادی آغاز شد. او که در این رویه کمی تندرو محسوب می شد همواره به ستایش دنیای نوین، ماشین آلات نو، سرعت و خشونت می پرداخت. فتوریست ها معتقد بودند برای تجسم پویایی باید بر نور و حرکت تأکید بسیار کرد. آن ها از نخستین مدافعان مفهوم جدید فضاهای تصویری بودند. در سال ۱۹۱۴ این جنبش رسماً به حیطهٔ معماری وارد شد. آنتونیو سنت الیا هنرمند ایتالیایی از پیشروان این سبک، مقاله ای با عنوان «معماری آینده گرا» منتشر کرد و این اتفاق آغازی بود برای معماری آینده گرا. [ ۳]
از اصول سبک این معماری می توان به طرد هنجارهای گذشته و استفاده از مصالح جدید و خطوط اریب و بیضوی و عدم استفاده از تزئینات اضافی و الهام از ماشین آلات و هماهنگی با محیط زیست اشاره کرد. برخورد معماران و هنرمندان این سبک با دنیای مدرن غنی کردن زیبای و عظمت آن به زیبایی سرعت است. [ ۴]
اصول فتوریست روی هنر نو و آوانگارد قرن بیستم تأثیر بسیاری داشت. این سبک نقطهٔ آغازی برای سبک ساخت گرایی در روسیه محسوب می شود. در کل می توان دو پایهٔ مهم و اساسی را برای این جنبش مدرن در نظر گرفت: یک، اعتقاد به فن آوری و علم و طراحی منطقی و دیگر اعتقاد به سبک رومانتیک و سرعت و هیاهوی مدرن ماشین ها. ساختمان های گروبیوس معروف را می توان نمونه ای بارز از این سبک به شمار آورد که تعبیرهای متفاوتی از تمدن شهری و فن آوری قرن بیستم را ارائه می دهند. [ ۵]
آنتونیو سنت الیا در پروژهٔ خود — «شهر جدید» ( به ایتالیایی: La Citta Nuova ) که مشتمل بر خانه های چندین طبقه و راه های زیرزمینی و هوایی در طبقات مختلف بود — کوشید اصول «حرکت» را به عنوان عامل هنری در طرح شهرهای معاصر معمول دارد. بعدها، در حدود سال ۱۹۶۰ بود که مسئلهٔ عبور و مرور در معماری اهمیت یافت و برای حل آن ناگزیر ساختن جاده ها و خیابان ها در طبقات مختلف پیشنهاد شد و اصول پروژهٔ سنت الیا و کارهای مجسمه مانند کازیمیر مالویچ جانی تازه گرفت. [ ۶]
wiki: معماری آینده گرا