علامه سید محمد صادق حسینی ۱۲۵۶شقلعه گاه - ۱۳۱۵سقز ) فقیه ادیب و شاعر نامدار متخلص به هیبت و مشهور به مدرس کرفتو و در طول حیات خود بیش از ۸۰ اثر به زبان های کردی، فارسی و عربی در زمینه های مختلف از جمله دیوان شعر، فقه، اصول، صرف و نحو، ادبیات کردی، فارسی و عربی به رشته تحریر درآورده است.
علامه هیبت در کردستان ترکیه به تحصیل و تدریس پرداخت و در سال ۱۲۹۲ ه. ش اجازه افتا و تدریس را از ملا «عبدالقادر کانی کبود»، مدرس مشهور روستای بیاره در کردستان عراق دریافت کرد. وی بس از اتمام تحصیلات به زادگاهش یعنی روستای قلعه گاه واقع در منطقه سارال در اطراف شهر دیواندره بازمی گردد. وبس از چند سال مدرس روستای کرفتو می شود.
یکی از عالمان مشهور منطقهٔ سقز، به نام ملّا محمّد، مشهور به «ملّای بزرگ» پدر حاج شیخ ملا زاهد سقزی[ ۱] و پدر بزرگ مرحوم دکتر محمد خالدی[ ۲] پیش از رفتن ماموستا هیبت به کرفتو در آنجا سکونت داشته و مدرس و ملّای آنجا بوده است. در مورد چگونگی ملّا و مدرس شدن هیبت در کرفتو، مرحوم حاج ملّا سیّد بهاءالدّین غفّاری که برادرزادهٔ هیبت و از علمای مشهور اطراف سقز بوده و قسمت اعظم تحصیلاتشان در نزد هیبت بوده، نقل کرده است که: من طلبه ای نوجوان بودم و در مسجد کرفتو، در خدمت مرحوم عمویم دروس عربی و فارسی را می خواندم طلبه های مرحوم ملّامحمّد «ملّای بزرگ» که غالباً در شرف فارغ التّحصیلی و گرفتن اجازه بودند، با نخوت و بی اعتنایی با ما ( مرحوم عمویم و من ) برخورد می کردند و مرحوم عمویم را که معمولاً عمّامهٔ سبزرنگ، بر سر می گذاشت به عنوان یک میرزا و معلّم مکتب، نگاه می کردند، تا این که بر اثر حس کنجکاوی به ما که در گوشهٔ مسجد مشغول درس بودیم نزدیک می شدند و بیشتر به این منظور که ببینند آیا این سیّد، عربی هم بلد است و چه می گوید؟ به تدریس مرحوم عمویم گوش می دادند، رفته رفته علاقمند استماع تدریس ایشان شدند، تا بالأخره وقتی فهمیدند که این سیّد از دانش بالایی برخوردار است رسماً به سماع درس وی می نشستند و در نهایت وقتی به عمق و عظمت دانش و تبّحر ایشان در همهٔ علوم مخصوصاً در فقه، و ادبیّات فارسی و عربی پی بردند رسماً از ایشان درخواست تعلیم و تدریس نمودند و مشکلات خویش را نزد ایشان رفع می کردند، مرحوم حاج ملّاسیّدبهاءالدّین می گفت: یک روز مرحوم ملّای بزرگ، درس فقه، مبحث «فاره» از کتاب فتح المعین را تدریس می کرد. گویا خوب از عهدهٔ تشریح آن برنمی آمد و در تقریر مسئله هم خسته شده بود و طلبه ها قانع نمی شدند تا اینکه ملّای بزرگ خطاب به مرحوم عمویم گفتند: جناب سیّد تو چه نظری داری؟ مرحوم عمویم هم با کمال احترام، فی البداهه و بدون مراجعه به کتاب مسئله را به طور مستوفی و روشن توضیح داد و رفع اشکال کرد، مرحوم ملّای بزرگ که مؤمنی منصف بود گفت: سیّد، خدا جزای خیرت دهد. به خدا من بارها و بارها این مسئله و این کتاب را تدریس کرده ام ولی عمق مسئله و حقیقت آنرا مثل الآن نفهمیده ام. ولله! با بودن شما در این جا، من زیادی هستم؛ و پس از مدتی از کرفتو کوچ کردند و مرحوم عمویم سیّد محمّدصادق را ملّا و مدرّس آنجا نمودند و رسماً به عنوان مدرّس کرفتو مشهور شد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفعلامه هیبت در کردستان ترکیه به تحصیل و تدریس پرداخت و در سال ۱۲۹۲ ه. ش اجازه افتا و تدریس را از ملا «عبدالقادر کانی کبود»، مدرس مشهور روستای بیاره در کردستان عراق دریافت کرد. وی بس از اتمام تحصیلات به زادگاهش یعنی روستای قلعه گاه واقع در منطقه سارال در اطراف شهر دیواندره بازمی گردد. وبس از چند سال مدرس روستای کرفتو می شود.
یکی از عالمان مشهور منطقهٔ سقز، به نام ملّا محمّد، مشهور به «ملّای بزرگ» پدر حاج شیخ ملا زاهد سقزی[ ۱] و پدر بزرگ مرحوم دکتر محمد خالدی[ ۲] پیش از رفتن ماموستا هیبت به کرفتو در آنجا سکونت داشته و مدرس و ملّای آنجا بوده است. در مورد چگونگی ملّا و مدرس شدن هیبت در کرفتو، مرحوم حاج ملّا سیّد بهاءالدّین غفّاری که برادرزادهٔ هیبت و از علمای مشهور اطراف سقز بوده و قسمت اعظم تحصیلاتشان در نزد هیبت بوده، نقل کرده است که: من طلبه ای نوجوان بودم و در مسجد کرفتو، در خدمت مرحوم عمویم دروس عربی و فارسی را می خواندم طلبه های مرحوم ملّامحمّد «ملّای بزرگ» که غالباً در شرف فارغ التّحصیلی و گرفتن اجازه بودند، با نخوت و بی اعتنایی با ما ( مرحوم عمویم و من ) برخورد می کردند و مرحوم عمویم را که معمولاً عمّامهٔ سبزرنگ، بر سر می گذاشت به عنوان یک میرزا و معلّم مکتب، نگاه می کردند، تا این که بر اثر حس کنجکاوی به ما که در گوشهٔ مسجد مشغول درس بودیم نزدیک می شدند و بیشتر به این منظور که ببینند آیا این سیّد، عربی هم بلد است و چه می گوید؟ به تدریس مرحوم عمویم گوش می دادند، رفته رفته علاقمند استماع تدریس ایشان شدند، تا بالأخره وقتی فهمیدند که این سیّد از دانش بالایی برخوردار است رسماً به سماع درس وی می نشستند و در نهایت وقتی به عمق و عظمت دانش و تبّحر ایشان در همهٔ علوم مخصوصاً در فقه، و ادبیّات فارسی و عربی پی بردند رسماً از ایشان درخواست تعلیم و تدریس نمودند و مشکلات خویش را نزد ایشان رفع می کردند، مرحوم حاج ملّاسیّدبهاءالدّین می گفت: یک روز مرحوم ملّای بزرگ، درس فقه، مبحث «فاره» از کتاب فتح المعین را تدریس می کرد. گویا خوب از عهدهٔ تشریح آن برنمی آمد و در تقریر مسئله هم خسته شده بود و طلبه ها قانع نمی شدند تا اینکه ملّای بزرگ خطاب به مرحوم عمویم گفتند: جناب سیّد تو چه نظری داری؟ مرحوم عمویم هم با کمال احترام، فی البداهه و بدون مراجعه به کتاب مسئله را به طور مستوفی و روشن توضیح داد و رفع اشکال کرد، مرحوم ملّای بزرگ که مؤمنی منصف بود گفت: سیّد، خدا جزای خیرت دهد. به خدا من بارها و بارها این مسئله و این کتاب را تدریس کرده ام ولی عمق مسئله و حقیقت آنرا مثل الآن نفهمیده ام. ولله! با بودن شما در این جا، من زیادی هستم؛ و پس از مدتی از کرفتو کوچ کردند و مرحوم عمویم سیّد محمّدصادق را ملّا و مدرّس آنجا نمودند و رسماً به عنوان مدرّس کرفتو مشهور شد.
wiki: ملا هیبت