منف

مَنف ( به یونانی: Μέμφις ) پایتخت باستانی مصر پایین و پادشاهی کهن مصر باستان از آغاز پیدایش تا ۲۲۰۰ پیش از میلاد بود. پس از آن در پادشاهی نو در سراسر زمان باستان به مرکزی اداری بدل گشت. ویرانه های منف امروزه در ۲۰ کیلومتری جنوب قاهره در کرانهٔ باختری نیل جای دارد.
منف در دوران دودمان ششم مصر به اوج شکوفایی خود رسید و به گونهٔ مرکز آیین پتاح درآمد. با برپایی شهر تبس از رونق آن کاسته شد. با چیرگی ایران بر مصر ، منف یک ساتراپی و رونقش بازگردانده شد. با برپایی اسکندریه باز این دوران شکوفایی به سر آمد و اهمیتش پس از این شهر قرار گرفت. با روی کار آمدن روم باز هم منف پس از اسکندریه دومین شهر مهم مصر بود. وضعیت تا پدیدآمدن فسطاط در ۶۴۱ ( میلادی ) به همین ترتیب بود. در این زمان شهر رو به فراموشی سپرده شد و سنگ های این شهر برای ساخت زیستگاه هایی در گرداگردش به کاربرده شد.
نام مصر باستانی این شهر اینِب هِج ( Ineb Hedj ) به معنای دیوارهای سپید بود. نام ممفیس ریخت یونانی دگرگون شدهٔ از نام هرم فرعون مصر پپی یکم بود که مِن نه فِر ( Men - nefer ) در زبان قبطی بود. ( ⲙⲉⲛϥⲉ ) همچنین در مصر باستان بدین شهر آنخ تاوی ( Ankh Tawy ) به معنای به بندکشندهٔ دو شهر هم می گفتند. این نام بر وضعیت استراتژیک این شهر در میان مصر بالا و پایین تأکید دارد.