مواد نگهدارنده ( به انگلیسی: Preservatives ) دسته ای از ترکیبات شیمیایی هستند که برای جلوگیری از فساد، تجزیه، انجام واکنش های شیمیایی ناخوشایند و همچنین برای جلوگیری از کاهش کیفیت و ارزش غذایی به مواد غذایی، داروها، رنگ ها، لوازم آرایشی، نمونه های بیولوژیک، چوب و بسیاری از محصولات دیگر افزوده می شوند. [ ۱]
بنزوییک اسید، پارابن ها، سوربیک اسید و نمک هایش، ترکیبات فنولی و آمین های چهارتایی، مثال هایی از مواد نگهدارنده هستند.
از روش های نگهداری، می توان به استفاده از باکتری های خوش خیم، مخمرها و قارچ برای اضافه کردن ویژگی های خاص ( به عنوان در مثال، پنیر، شراب ) اشاره کرد. حفظ یا ایجاد ارزش تغذیه ای، بافت، عطر و طعم در حفظ ارزش غذا به عنوان یک غذا بسیار مهم است. قبول یک ماده خوراکی، به عنوان یک ماده غذایی مناسب ممکن است در فرهنگ های مختلف تعبیرهای متفاوتی داشته باشد. نگهداری مواد غذایی معمولاً از طریق جلوگیری از رشد باکتری ها، قارچ ها و سایر میکروارگانیسم ها، همچنین اکسیداسیون چربی ها که باعث ترشیدگی شوند، صورت می پذیرد.
سایر روش های متداول برای نگهداری غذا، شامل خشکاندن، خشک کردن انجمادی، انجماد، بسته بندی در خلاء، کنسرو کردن، نگهداری در مایعات، کریستالیزه کردن، افزودن موادی چون گازهای بی اثر مانند دی اکسید کربن، هستند
این مواد از تجزیه و فساد موادغذایی توسط میکروب ها جلوگیری می کنند. پُر کاربردترین این مواد، اسید لاکتیک است. نیترات ها و نیتریت ها نیز از مهم تریم نگهدارنده ها هستند. استفاده از آنتی بیوتیک های وسیع الطیف مانند ایزوتیازولینون ممکن است باعث بروز آلرژی شود. این ماده همچنین برای آبزیان و بوم سازگان آبی، سمی و خطرناک است. [ ۲]
فرایند اکسید شدن، از مهم ترین دلایل کاهش کیفیت موادغذایی به ویڗه در موادغذایی دارای چربی بالا است. برای جلوگیری و مهار این فرایند، از آنتی اکسیدان ها استفاده می شود. اسکوربیک اسید، ویتامین ث و آسکوربات ها از مهم ترین آنتی اکسیدان ها هستند. [ ۳] این مواد، معمولاً به روغن ها، پنیر و چیپس سیب زمینی افزوده می شوند.
فنول ها، هیدروکسی انیسول بوتیله شده، دی بوتیل هیدروکسی تولوئن، نمونه هایی از آنتی اکسیدان ها هستند. این مواد از شکل گیری و تولید هیدروپراکسیدها، جلوگیری می کنند. [ ۴]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفبنزوییک اسید، پارابن ها، سوربیک اسید و نمک هایش، ترکیبات فنولی و آمین های چهارتایی، مثال هایی از مواد نگهدارنده هستند.
از روش های نگهداری، می توان به استفاده از باکتری های خوش خیم، مخمرها و قارچ برای اضافه کردن ویژگی های خاص ( به عنوان در مثال، پنیر، شراب ) اشاره کرد. حفظ یا ایجاد ارزش تغذیه ای، بافت، عطر و طعم در حفظ ارزش غذا به عنوان یک غذا بسیار مهم است. قبول یک ماده خوراکی، به عنوان یک ماده غذایی مناسب ممکن است در فرهنگ های مختلف تعبیرهای متفاوتی داشته باشد. نگهداری مواد غذایی معمولاً از طریق جلوگیری از رشد باکتری ها، قارچ ها و سایر میکروارگانیسم ها، همچنین اکسیداسیون چربی ها که باعث ترشیدگی شوند، صورت می پذیرد.
سایر روش های متداول برای نگهداری غذا، شامل خشکاندن، خشک کردن انجمادی، انجماد، بسته بندی در خلاء، کنسرو کردن، نگهداری در مایعات، کریستالیزه کردن، افزودن موادی چون گازهای بی اثر مانند دی اکسید کربن، هستند
این مواد از تجزیه و فساد موادغذایی توسط میکروب ها جلوگیری می کنند. پُر کاربردترین این مواد، اسید لاکتیک است. نیترات ها و نیتریت ها نیز از مهم تریم نگهدارنده ها هستند. استفاده از آنتی بیوتیک های وسیع الطیف مانند ایزوتیازولینون ممکن است باعث بروز آلرژی شود. این ماده همچنین برای آبزیان و بوم سازگان آبی، سمی و خطرناک است. [ ۲]
فرایند اکسید شدن، از مهم ترین دلایل کاهش کیفیت موادغذایی به ویڗه در موادغذایی دارای چربی بالا است. برای جلوگیری و مهار این فرایند، از آنتی اکسیدان ها استفاده می شود. اسکوربیک اسید، ویتامین ث و آسکوربات ها از مهم ترین آنتی اکسیدان ها هستند. [ ۳] این مواد، معمولاً به روغن ها، پنیر و چیپس سیب زمینی افزوده می شوند.
فنول ها، هیدروکسی انیسول بوتیله شده، دی بوتیل هیدروکسی تولوئن، نمونه هایی از آنتی اکسیدان ها هستند. این مواد از شکل گیری و تولید هیدروپراکسیدها، جلوگیری می کنند. [ ۴]
wiki: مواد نگهدارنده