موسیقی دان

موسیقی دان[ ۱] یا موزیسیَن ( به انگلیسی: musician ) به کسی گفته می شود که توانایی آهنگسازی، رهبری یا اجرا را دارد. [ ۲] بر اساس گزارش خدمات کاریابی ایالات متحده، «موسیقی دان» اصطلاحی کلی است که برای مشخص کردن کسی که موسیقی را به عنوان حرفه دنبال می کند، استفاده می شود. [ ۳] موسیقی دانان عبارتند از: ترانه سرایانی که هم موسیقی و هم اشعار ترانه ها را می نویسند، رهبرانی که اجرای موسیقی به عهده دارند، یا کسانی که برای مخاطب اجرا می کنند. موسیقی دان به طور کلی یا خواننده ای است که آواز ارائه می کند یا نوازنده ای است که سازی از موسیقی می نوازد. موسیقی دانان ممکن است به تنهایی یا به عنوان بخشی از یک گروه، بند یا ارکستر اجرا کنند. موسیقی دان در یک سبک موسیقی تخصص دارند و برخی از نوازندگان بسته به فرهنگ و پیشینه در سبک های مختلف می نوازند.
نوازنده کسی است که ساز موسیقی می نوازد.
فریدون جنیدی در کتاب «نوای خوش ایران» می نویسد: خنیاگر در زبان پهلوی هونیاک کر، و با تخفیف هونیاکر بوده است، و آن نیز از یک ریشه و پسوند گر ( گر نشان دهنده کار و پیشه است = آهنگر، زرگر و… ) ساخته شده است. ریشه آن هونیاک نیز خود دارای دو بخش است، بهر نخست آن هو، همانست که در واژه هومن به معنی اندیشه نیک هنوز بجای مانده است، و با تبدیل ه به خ که در زبان شناسی مورد پژوهش قرار گرفته از آن واژه خوب امروز ساخته شده. دیگر بخش، نیاک است، که دگرگون شده واژه نواک باشد که امروز نوا خوانده می شود. خنیا یا هونیاک به معنی آوازِ خوب یا نوای خوش است. از مهم ترین مُهرنگاره های خنیاگری ( :موسیقی ) در جهان؛ باید از آنچه که در «چوغامیش» یا خوزستان فعلی برجای مانده، یاد کرد که در سالهای ۱۹۶۱–۱۹۶۶ میلادی، یافت شده است. این مهرنگاره ۳۴۰۰ ساله؛ سیمایی از بزم رامشگران را نشان می دهد. در این بزم باستانی، دسته ای خنیاگر ( :نوازنده ) دیده می شوند که هر کدام، به نواختن سازی سرگرم هستند. چگونگی نواختن و نشستن این رامشگران، نشان می دهد که آنها، نخستین دسته خنیاگران ( :ارکستر ) جهان هستند. در این گروه رامشگران، می بینیم که نوازنده ای «چنگ» و دیگری «شیپور» و آن دیگر «تنبک» می نوازد. چهارمین رامشگر در این میان، خواننده ای است که «آواز» می خواند. ما همانند این خنیاگران را در «ایلام» و در سده ۲۷ پیش از میلاد و از زمان پادشاهی «پوزوز این شوشیناک» در شوش می شناسیم. از همین گاه، مُهر و نشانه هایی در دست است که نشان می دهند، خنیاگران بسیاری در ایران می زیستند. [ ۴]